Het is weer zover: Nederland bereidt zich voor om weer een dagje massaal aan het oranje-infuus te gaan. Eenmaal aangesloten gaat het hoi polloi bij wijze van geconditioneerde Pavlov Reflex volautomatisch hossen en schreeuwen. Hysterici, zuiplappen, monarchologen en andere deficiënte klotskoppen vieren dat er kennelijk iets gevierd wordt, net zoals de verstokte atheïst die toch maar bij het kerstdiner aanschuift. Terwijl het NOS-hondje braaf keft dat 'volgens de laatste peilingen Nederland nog steeds in meerderheid voor de monarchie is' — het zieligheidsgehalte ligt dit jaar immers wel uitzonderlijk hoog — laat men zich in Rhenen enthousiast preventief in de boeien slaan.
Want dit is het genoegen: de familie van zelfbenoemd goddelijk uitverkoren staatsparasieten laat zich welbeschouwd een dagje voor schut zetten, echter wel tegen een riante vergoeding,— dat dan weer wel.
Tegen dit catastrofiele complex van exotische hoeden, hoge hakken, zakhappen en koeklopen is geen kruid gewassen, en zit er dus niets anders op dan een dagje stilzitten. Net als bij een ordinaire verkoudheid is het met de monarchie niet de vraag hoe je er ooit áán gekomen bent, maar hoe je er ooit weer...
Omdat Wilders inmiddels — al dan niet terecht — tot pispaal van de Tweede Kamer is gedegradeerd lijkt de vraag naar de schuldige van de kabinetsval naar de achtergrond verschoven. De gevallen premier zit als altijd te lachen, maar nu achter de ramen onder het rode lichtje om naar glurende machtsgeile voorbijgangers te lonken terwijl zijn persoonlijke Jager klantjes voor hem ronselt, en de vice-premier heeft zich tijdelijk teruggetrokken in de rioolgangen onder Het Binnenhof waar hij zich van nature altijd het meeste thuisgevoeld heeft. De schuldvraag is inmiddels niet meer aan de orde, zeker niet nu de Kunduz-Coalitie immers is aangetreden en strikt genomen nieuwe verkiezingen niet eens meer noodzakelijk zijn. Want wat maakt het uit of de twee regeringspartijen gedoogd worden door één of door drie Kamerfracties? Staatrechtelijk is daar niets op tegen, want er is tenslotte een legitiem kiezersmandaat. Democratie is mooi, maar je moet het ook weer niet overdrijven, zo lijkt althans de gedachte.
Toch loont het de moeite even een moment stil te staan bij eindverantwoordelijke voor de gevallen plakbandcoalitie. Iedereen herinnert zich de dubieuze rol van het staatshoofd tijdens de formatieprocedure in 2010, waar de toenmalige onderkoning Tjeenk Willink bij monde van Beatrix de PVV uitsloot van onderhandelingen. Geert boos — terecht overigens, hij was per slot van rekening de grote overwinnaar — en de koning zou volgens hem 'als een haas uit de regering moeten verdwijnen'. Maar toen ineens, zonder dat de koning ervan op de hoogte was gesteld, spraken Rutte en Verhagen wél met Wilders. Nadat Paars Plus mislukt heette te zijn en de huidige Kunduz-Coalitie überhaupt niet eens was onderzocht, stuurde Beatrix oud-premier Lubbers op pad om een meerderheidskabinet te vormen. En waar kwam hij mee terug? Juist ja, een minderheidscoalitie in een wanstaltige gedoogconstructie. Een gammel bouwwerkje waarbij iedereen zich niet zozeer afvroeg óf het in zou storten, maar alleen wannéér dat zou gebeuren. Toegegeven, ik zat er een jaartje naast.
Terug naar de vraag wie eigenlijk de eindverantwoordelijke voor deze twee jaar tijdverlies is. Voor het antwoord op deze vraag heeft het geen zin om te luisteren naar de drie gestruikelde heren, want dat die naar elkaar zouden wijzen was immers te verwachten. Neen, wie zette uiteindelijk — in laatste instantie — zijn handtekening onder deze geknutselde boomhut? Wie sprak uiteindelijk en in laatste instantie zijn zegen uit over zo'n vlot van afbraakplanken dat de oceaan moest oversteken? Beter gezegd: haar handtekening, en haar zegen? Inderdaad: de koningin. De formateur rapporteerde 'Majesteit (het blijft een tenenkrommend woord), deze drie jongens willen, en deze drie jongens kunnen', waarop dan de koninklijke zegen volgde.
Is Beatrix dan dus ook als eindverantwoordelijke aan te wijzen voor dit débâcle supérieure? Nee, want dat kan niet, de koningin is constitutioneel immers helemaal nergens verantwoordelijk voor. Toenmalig demissionair-premier Balkenende was en is verantwoordelijk, en niemand anders. Maar hij stond inmiddels voor het hek van het schoolplein om zijn dochter van school te halen en wist uiteraard van niks. Wie zou proberen degene aan te spreken op de roestige rammelbak die anderhalf jaar geleden de snelweg is opgestuurd, staat voor een premier die naar het staatshoofd wijst, die op haar beurt weer terugwijst. Kortom, niemand is aanspreekbaar, niemand is verantwoordelijk.
Gisteren heb Ik je gebed in goede orde ontvangen, waarvoor nog Mijn hartelijke dank. Ik kan Mij voorstellen dat je het allemaal even niet meer begrijpt, maar daarvoor had je wat Mij betreft gisteren niet drie keer naar de kerk gehoeven, hoor. Om je de waarheid te zeggen Kees, Mij heeft het ook nogal verrast. Voor Mij was het tenslotte ook weekend, sterker nog: in afwijking tot wat jouw kerkje ervan gemaakt heeft is zaterdag eigenlijk Mijn officiële rustdag, maar ik zal je nu niet lastigvallen met theologische haarkloverijen want je hebt wel wat anders aan je hoofd.
Je vorige gebeden had Ik toch keurig verhoord, dunkt Mij. Ik had je tenslotte in het centrum van de macht geplaatst, maar dan veel onzichtbaarder dan die hysterische gedooggenoot van je, waardoor je de kat tenminste lekker in het donker kon knijpen. Daarom vond ik het van de week wel wat onvoorzichtig van je om zó opzichtig naast dat kereltje Rutte in zijn auto plaats te nemen om wettelijk te regelen dat Mijn Naam nimmer ijdel gebruikt mag worden. Als de pers je daar dan vervolgens op aanspreekt moet je niet bij Mij komen klagen! Maar kom, een kniesoor die het daar nu nog over heeft. Ik snap het best wel hoor, want macht is immers vies, en vies is tenslotte lekker.
Maar om nog even op je gebed van gisteren terug te komen Kees, daar moet Ik echt nog even diep over nadenken. Ik mag dan wel almachtig zijn, maar ook daar zijn grenzen aan. Ik begrijp echt wel dat jij het prettig vond om stiekempjes samen met die geblondeerde fascist dit kabinet te steunen, maar telkens als ik je één Goddelijke Vinger toe steek grijp je Mijn hele hand. Nu wil je dus dat ik in september een meerderheidscoalitie voor je ritsel met de ChristenUnie en de PVV. Met die ootmoedige katholieken Maxime, Jack en Henk heb je het helemaal gehad, zo begreep Ik gisteren meermaals uit je gebed. Maar daar moet Ik je toch écht vermanen, beste Kees, want zélfs katholieken zijn christenen, hoor!
Maar Ik zal kijken wat Ik voor je kan doen, want Ik ben tenslotte de kwaadste niet. Als jij belooft het homohuwelijk, de abortus- en de euthanasiewet te zullen afschaffen — wellicht kun je dan ook nog wat aan de winkelsluitingswet doen — en Geert trapt intussen die goddeloze Arabieren van die Valse Profeet het land uit, dan zal Ik ook een duit in het zakje doen. Maar alléén als je braaf bent, hoor Kees! Wat meer aanvoegende wijs in je moties en amendementen zou Ik trouwens zeer op prijsstellen, en in de kantine van de Tweede Kamer zie Ik eigenlijk liever een Bal des Gehakts op het menu. Hoe vind je 't trouwens klinken? 'Zijne Excellentie Van der Staaij'? Stoer hè! Dan mag je ook nog bij Hare Majesteit op bezoek! Als je haar dan tóch spreekt, zeg haar dan meteen even dat Ik nooit beweerd heb dat ze bij Mijn gratie regeert, want je weet dat Ik nu eenmaal liever niet heb dat Mijn Naam ijdel wordt gebruikt.
Nou Kees, Ik ga weer 'ns verder. Mij bereikten zojuist berichten van een alleraardigste jongeman die aan een nieuw godsbewijs werkt. Zelfs voor Mij is dat een enorme intellectuele tour de force, maar mocht daaruit blijken dat Ik inderdaad besta, dan zal Ik kijken wat ik voor je kan doen. En tot die tijd: hou je taai, makker!
Zo zacht mogelijk sloot hij de deur achter zich, maar die vervloekte klik van het slot verried zijn binnenkomst. Als zijn vrouw zo rusteloos met haar linkeronderbeen over haar rechterknie wipte, met een sigaret in de ene en de afstandsbediening van de televisie in de andere hand, dan was ze op haar gevaarlijkst. De lakeien wisten dat ook, dus die hadden van de gelegenheid gebruik gemaakt om door de deur, die eventjes heel eventjes open was, op tijd weg te glippen. Geruisloos ging hij zitten, maar veiligheidshalve niet naast haar. Die afstandsbediening moest hij vooral goed in de gaten houden, want als projectiel kon zo'n ding lelijk hard aankomen. Zonder te kijken zapte ze van Tommy Teleshopping naar Tell Sell en weer terug, wisselde van been en draaide dreigend met haar voet. Het smeulende filter van haar vorige sigaret verspreidde een misselijk makende geur in de kamer. Even overwoog hij het stinkende goedje te doven, maar durfde het bij nader inzien niet aan. Voorzichtig schraapte hij zijn keel, waarop zijn wilskrachtige onderkinnen ritmisch meeschommelden, en prevelde aarzelend 'Hallo schat'. Het kwam er even lullig uit als het was, maar vanwege de zenuwen had hij werkelijk even geen andere tekst.
Haar samengeperste lippen en de gezwollen aderen in haar hals voorspelden dat er inderdaad een hele zware Argentijnse bui op komst was. Hij wist dat er maar één ding op zat, en dat was: er doorheen gaan en gewoon alles over zich heen laten komen. Hij vermande zich en fluisterde angstig: 'Er zat gewoon niet meer in schatje, écht waar!'. Opnieuw geen antwoord, maar nu verschenen er zowaar rode vlekken tussen de onwillekeurig samentrekkende spieren in haar hals. Nu moest hij héél goed oppassen, want ook dat wist hij uit ervaring. 'Vier en half miljoen was écht het uiterste liefje, de banken zijn gewoon niet meer zo makkelijk tegenwoordig'. In het gunstigste geval zou ze stampvoetend de kamer verlaten om met de kinderen weer een poosje in Buenos Aires af te koelen, maar hij vreesde dat dat er nu niet in zat.
'En hoe zit het met de olifanten?! Hè?!' sneerde ze ineens, uiteraard zonder hem aan te kijken. Oh God, de olifanten, bedacht hij, dat was waar ook. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? In Mozambique had ze immers olifanten. Weer een nieuwe sigaret, de laatste uit het pakje. Omdat hij er niet aan moest denken hoe het verder met dit gesprek zou moeten zonder sigaretten, legde hij dus snel zijn eigen pakje op tafel, maar zonder ook maar één moment de dreigende afstandsbediening uit het oog te verliezen. Zijn hoofd ging als een razende tekeer: olifanten, hoe kwam hij zo snel aan olifanten? Kende hij niet iemand van een of andere dierentuin? Misschien wist die Bleker wel iets; maar ja, daar had hij nu niets aan. 'Ik heb er drie besteld, lieveling', jokte hij, 'van die grote Afrikaanse met van die hele lange dingen aan de voorkant, voor in de bosjes aan de linkerkant. En we hebben er ook nog vijf echte negers bij gekregen, helemaal gratis!' Maar ineens bedacht hij zich, want de bosjes aan de linkerkant waren nog maar net geplant, dus herstelde hij gehaast: 'Ik bedoel aan de rechterkant, schatje'. Mijn hemel, dacht hij, wat heb ik mij nú weer op de hals gehaald? Waar haal ik in 's hemelsnaam ook nog eens vijf negers vandaan? Waren Marokkanen trouwens geen negers?
'Heb ik daarvoor die onderzoeksconferentie over microverzekeringen in jullie polderprovincie soms geopend?! Of in de blubber gestaan bij jullie nationale boomplantdag?! Hè?! Moet ik daarvoor helemaal naar Indonesië heen en weer om als VN-adviseur voor Inclusive Finance for Development en erevoorzitter van het G20 Global Partnership for Financial Inclusion, of god-weet-ik-wat-voor-onzin glimlachend handjes gaan staan schudden?!' tierde ze. Gelaten liet hij zijn hoofd zakken, want de Argentijnse bui was in volle omvang losgebarsten. 'En hoe zit het met je moeder?! Hè?! Zit ze met d'r doorluchtige derrière aan die troon vastgekoekt of zo?!' Eventjes dacht hij dat hij moest gaan huilen. Bijna onhoorbaar fluisterde hij: 'Toe nou schatje, doe nou niet zo onredelijk. Je kent mijn moeder toch? Ze vindt het gewoon leuk'. Maar dat had hij beter niet kunnen zeggen. 'Leuk?! Leuk?!' brieste ze buiten zichzelf van woede, 'En denk je dat ík het leuk vind om al tien jaar hier in dit armoedige Wassenaar te moeten wachten. En waar wacht ik eigenlijk al die tijd op, hè?!' Hij kon er niet meer tegen, en zijn onderlip begon te trillen. Vooral dat 'hè?!' sneed door zijn tere ziel.
'Nou ja, nu hebben we toch zolang ook iets voor onszelf in Griekenland, schatje', probeerde hij aarzelend. 'Het was dan inderdaad maar vier en half miljoen, en bovendien, je vader...' Maar dat was al helemáál mis. Zijn vrouw had nu al haar derde sigaret aangestoken terwijl er nog twee andere in de asbak lagen te sterven. Om haar woorden kracht bij te zetten stond ze plotseling op, en tot zijn opluchting zag hij dat ze de afstandsbediening laten liggen. 'En laat mijn vader er buiten!' gilde ze uitzinnig, 'In dat ordinaire Kranidi zeker, waar Henk en Ingrid de hele dag op hun waterscooters...' — nu kwam ze niet eens meer uit haar woorden, het leek er zelfs op dat zijn vrouw schuimbekte van woede. 'Weet je wat jíj doet?!' Maar zonder haar zin af te maken verliet ze met grote passen de kamer en door de harde dreun van de dichtslaande deur viel er een schilderijtje van de muur.
Met bevende handen zocht hij naar zijn telefoon, want hij begreep dat het geen enkele zin had op dit moment achter haar aan te lopen. Maar nu moest hij snel handelen en Leers bellen, want uiteindelijk stond het voortbestaan van de monarchie op het spel. Met koninklijke gratie was er misschien nog wel iets met die Mauro — of hoe heette die zwarte knul met die grote huilogen — te regelen. Dat was volgens hem een echte neger, dus die had vast ook wel een olifant.
En nog steeds herinnert Jorge Zorreguieta zich niets. Ondanks het rapport van Professor Baud waarin stond dat het ondenkbaar was dat hij niet geweten zou hebben van de verdwijningen, martelingen en executies die plaatsvonden onder de regering waaraan hij deelnam. Het huwelijk van zijn dochter met het aanstaande Nederlandse staatshoofd kon volgens toenmalig premier Wim Kok dus ongestoord doorgang vinden.
Die geheugenstoornis werd potsierlijker toen in 1979 de Organisatie van Amerikaanse Staten met een rapport kwam waarin die verdwijningen en moorden werden vermeld. Veel leden van het regime maakten zich na het verschijnen daarvan stilletjes uit de voeten, maar Jorge Zorreguieta bleef gewoon zitten. Mevrouw Zorreguieta bleek echter wél kennis van dat rapport genomen te hebben, maar 'was vergeten het aan haar echtgenoot te vertellen'.
Jorge Zorreguieta pinkt een traantje weg
Kan het nóg potsierlijker? Jazeker. Namelijk toen onze kroonprins — als afgestudeerd Leids historicus — verklaarde zijn schoonvader er immers zélf naar gevraagd te hebben. En die verzekerde hem persoonlijk slechts van drie verdwijningen te weten, maar die waren alle drie weer teruggekeerd. Dus hoe kon meneer de historicus dan bevroeden dat er meer aan de hand was? Tja. Andere inzichten werden losjes terzijde geschoven als 'slechts een mening'.
Ronduit gênant werd het toen meneer Van Amsberg junior meende naar een brief in een Argentijnse krant te moeten verwijzen, die als open bron door iedereen geraadpleegd kon worden. Desgevraagd naar wie de auteur van de brief eigenlijk was, antwoordde de prins parmantig 'Dat weet ik niet'. Die bleek dus van Vidéla te zijn. Met een zorgvuldig geënsceneerd en inmiddels legendarisch geworden 'beetje dom' sloot het hoi polloi Máxima vervolgens in de armen.
Maar nog steeds herinnert Jorge Zorreguieta zich niets. Zélfs niet nu zijn toenmalige regeringsleider met bekentenissen op de proppen komt. Sinds de inwerkingtreding van de Wet Internationale Misdrijven en een internationaal verdrag aangaande gedwongen verdwijningen zou men kunnen menen dat het net zich rond Zorreguieta zo onderhand zou moeten gaan sluiten. Of er een nieuw langdurig onderzoek — met ongetwijfeld Prof. Cees Fasseur als topkandidaat — wordt ingesteld, of dat er wellicht door Max van der Stoel simpelweg een gentlemen's agreement is afgesloten, of men desnoods cynisch en geduldig wacht op een overlijden, doet er eigenlijk niet eens zoveel toe. Een populaire geblondeerde koningin, wier vader op een steenworp afstand in de Scheveningse gevangenis in afwachting van zijn strafproces verblijft, is om die reden eenvoudig ondenkbaar.
Een arrestatiebevel tegen Zorreguieta op Nederlands grondgebied zou de regering in een spagaat manoeuvreren die zijn weerga niet kent. En waar het met een spagaat pijn gaat doen weet iedereen, maar laat dat nu júist het meest onderontwikkelde plekje van onze huidige premier zijn.
Ronkende woorden, spierballentaal, de morele waarheid in pacht — Nederland kan er wat van. Van moorden, martelingen, banden met de maffia en verdwijningen tot nepotisme, steekpenningen, drugshandel, belastingontduiking, fraude en corruptie — overal weten we ze feilloos met ons morele vingertje aan te wijzen, of ze nu Videla, Amin, Berlusconi of Bouterse heten. Neerbuigend kijken wij neer op wat we zijn gaan noemen bananenrepublieken, waar machthebbers van kwalijker soort elkander — maar vooral zichzelf — de hand boven het hoofd houden door lokale amnestiewetten af te kondigen. Omdat die strijdig zouden zijn met het internationaal recht heeft het aanzien van deze onvolwassen rechtsstaten of haperende democratieën er volgens de Nederlander zwaar onder te lijden. Je moet maar durven.
Met de dreigende woorden 'Suriname zal de gevolgen nog wel merken' en stoere taal zoals 'Als Bouterse zich zou melden om zijn straf uit te zitten, zullen we hem zeker ontvangen' schaart Nederland zich aan een kant van de geschiedenis waar zij echter niets te zoeken heeft. Wij hoeven namelijk helemaal geen amnestiewet af te kondigen, althans niet meer. Die zit bij ons immers al ruim anderhalve eeuw met de term onschendbaarheid stevig in onze grondwet verankerd, een twijfelachtig feit dat wij volgend jaar schaamteloos en met een hoop bombarie menen te moeten gaan vieren. Uit voornoemd rijtje van moorden, martelingen, banden met de maffia en verdwijningen tot nepotisme, steekpenningen, drugshandel, belastingontduiking, fraude en corruptie zijn moeiteloos meerdere vergrijpen aan te wijzen waar één familie in Nederland al eeuwenlang keer op keer mee weggekomen is. En met onze eigen amnestiewet in de hand staan we er dan nog bij te applaudiseren ook. Je moet maar durven.
Waar andere landen volgens Nederland beschaamd de ogen om zouden moeten neerslaan wegens imagoschade, zijn wij daarentegen om dezelfde feiten trots als een aap, zonder ook maar één moment stil te staan bij de vraag hoe die andere landen eigenlijk tegen óns aankijken. In Nederland geldt de amnestie namelijk niet één man, of één regime. Nee, bij ons is het een hele familie plus iedereen die daar tegenaan en omheen trouwt, en dan is het bovendien nog eens erfelijk ook. Je moet maar durven.
¶
Want laten we wel zijn, misdadigers zijn in Nederland slechts in twee huizen welkom: het Huis van Bewaring en het Huis van Oranje.
Hij was de vijfde en laatste in een reeks keizers die als 'goed' de geschiedenisboeken inging. Hij handelde bedachtzaam, was vredelievend, mild, eenvoudig, redelijk en bovenal: verdraagzaam. Zijn lot als keizer gekozen te zijn droeg hij dan ook op waardige wijze. Het was een Stoïcijns filosoof van formaat die ook daadwerkelijk leefde naar wat hij bedacht, en de wijze waarop hij in de werkelijkheid stond verhield zich nauwgezet tot de diepten van zijn geest. Maar zijn rijk stond onder druk, niet alleen militair, maar ook economisch. Was hij gedwongen tot het voeren van oorlog, dan troffen zijn soldaten hun aanvoerder meestal in zijn legertent aan, waar hij nadacht en zijn overpeinzingen opschreef.
Verdraagzaam, dat was Marcus Aurelius zeker. Maar voor één bevolkingsgroep kon hij geen enkel begrip opbrengen: christenen. Deze rare onderdanen schiepen er een voor hem onbegrijpelijk genoegen in om te lijden voor hun nieuwe god. Een god die, zo luidde althans hun verhaal, zijn zoon voor de gehele mensheid een wrede marteldood had laten sterven aan het Romeinse kruis. Daarom vonden die rare christenen het een 'eervol en gezegend lot om met Gods genade, gemarteld en in doodsangst te weten dat God de Heer is, en met verscheurd lichaam en gebroken geest Christus als Gods zoon te erkennen', aldus zo'n geflipte christelijke martelaar. Damnatio ad bestias — veroordeeld tot de wilde dieren, zo luidde dan ook het welwillende oordeel van de wijze Aurelius. Jullie willen zo nodig lijden? Mooi zo, dan regelen we dat.
¶
Maar nu jij, Leers. Jouw deel van het christelijke1 losgeld aan je geblondeerde hysterische fascistenpartner moet nog afbetaald worden, en zeker nu de Catshuisonderhandelingen op hun eind lopen. Dus hier is de deal: jij mag meneer Rafiq Naibzay het land uitzetten, maar als tegenprestatie werp jij je diezelfde dag nog voor de leeuwen in Artis. Hartstochtelijk en geheel vrijwillig, als een ware christen. Deal? Maar dat durf je niet hè, laffe christenhond die je bent. Daarom heb ik een alternatief voor je.
NOS Journaal, 3 april 2012
Luister: Rafiq Naibzay mag bij zijn gezin in Hoogblokland blijven wonen, en in zijn plaats mag je mij het land uitzetten. Helemaal naar Afghanistan, of een ander islamitisch land van jouw keuze. Ik ben een autochtone Nederlander, heb geen gezin zoals de heer Naibzay, maar ik heb niets meer in dit land te zoeken. Sterker nog: ik schaam mij intussen zó om Nederlander te zijn, dat ik eigenlijk niets liever meer wil dan wegwezen. Maar mijn persoonlijke motieven zijn niet relevant.
Dus Gert, laten we snel tot zaken komen, overigens zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven. Jij lult je er vast wel uit, desnoods maak je ervan dat Rafiq Naibzay koninklijke gratie is verleend, daar weten ze er ongetwijfeld alles van. Als 'vol is vol' het argument is, dan ben je er snel uit met je fascistoïde provinciegenoot. Maar als het per se een moslim moet zijn die oprot, dan is ook dat te regelen, want dat was ik toch al lang van plan te worden. Immers, alles is beter dan met jou, Maxime Verhagen en Jack de Vries in jullie christelijke hemel de eeuwigheid te moeten doorbrengen.
Bel mij gauw op en we spreken af om deze deal snel en discreet af te handelen, zodat jij aanstaande zondag nog net op tijd met een rein geweten de opstanding van je Heiland en Verlosser kunt vieren.
Ex 23:9: 'De vreemdeling zult gij niet benauwen, want gij kent de gemoedsgesteldheid van de vreemdeling, omdat gij vreemdelingen zijt geweest in het land Egypte'.
