Een merkwaardig neveneffect van de staatsgreep zoals die in juli 1617 door Maurits van Oranje werd gepleegd, is de verbondenheid van het koninklijk huis met de steile Calvinisten. Terwijl Maurits haarfijn aanvoelde dat het moment was aangebroken om politieke munt te slaan uit een hoog opgelopen theologisch conflict om zich van Joan van Oldenbarneveld en Hugo de Groot te ontdoen, is dat om raadselachtige redenen door de aanhangers van Gomarus begrepen als een religieuze keuze.
Maar Maurits was een allesbehalve godvruchtig man: Joan Derk van der Capellen tot den Pol noemde de prins niet voor niets een 'overmatig geile boef' want 'in de avond gingen de poorten van het Binnenhof open en werden talloze prostituees binnengelaten om Maurits en zijn officieren te vermaken. Met name populair was de Nagtegaalkamer, maar ook alle nissen en gangen werden gebruikt. Als die allemaal bezet waren deden ze het gewoon op de keien van het Binnenhof.'
De loyaliteit zoals de Calvinisten die de afgelopen eeuwen aan het huis van Oranje hebben getoond, en die zich thans heeft ontwikkeld tot een weergaloos slaafse kruiperigheid, vindt evenwel in omgekeerde richting haar oorsprong in een kil en berekenend opportunisme van de machtsbeluste militair Maurits. Het kleffe hagiografische televisieprogramma Blauw Bloed van de Evangelische Omroep is daar een tenenkrommend voorbeeld van. Daarbij wordt behalve door exotische hoeden en hoge hakken de journalistieke grondtoon vooral gezet door een volstrekte kritiekloosheid. Zo wordt een evidente schoft zoals wijlen prins Bernhard liefdevol de hand boven het hoofd gehouden, in een consequent-historische lijn die teruggaat tot het begin van de zeventiende eeuw.
Toch zou het een vergissing zijn te veronderstellen dat de steile Calvinisten volkomen onmondig hun goddelijk uitverkorenen achterna lopen. Deze fundamentalistisch-gristelijke sekte volgt de gangen van de koninklijke familie wel degelijk, en wel op een uiterst merkwaardige manier. Afgezien van hun abjecte ideeën en standpunten ten aanzien van bijvoorbeeld de positie van de vrouw en homoseksualiteit, meent men het staatshoofd en diens vermoedelijke opvolger af en toe een ferme corrigerende tik te mogen geven. Waar het gaat om hun duister politiek gewroet, ongebreidelde bemoeizucht en grootschalig misbruik van publieke middelen laten zij elk kritisch geluid weliswaar achterwege, tegelijkertijd schrikt men er niet voor terug om de familie met hun dreigende metafysica om de oren te slaan.
Inderdaad: een heuse dreigbrief, en dan nog wel aan het adres van de koningin en de kroonprins. Nadat de Nederlandse Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging bakzeil had gehaald bij Willem de Overbodige, meende men kennelijk tot zwaarder geschut te moeten besluiten. In een brief roept de evangelist Teun van der Weijden koningin Beatrix en de toekomstige koning en zijn vrouw op tot 'bekering en verootmoediging voor God', maar daar blijft het niet bij. Zoals voor dit soort fundamentalistische kringen zo kenmerkend is, wordt dit appèl namelijk voorzien van een bijbehorend dreigement volgens het principe: kiezen voor het Goede uit angst voor het Kwaad. 'Als er geen bekering komt, komt het oordeel. Weer zal een watersnood ons treffen, liet God mij zien', aldus de geperverteerde evangelist. 'Een ingrijpen van God in de vorm van rampen die ons zullen treffen. Tenzij… er bekering komt en wij terugkeren tot God en Zijn heilzaam woord aannemen', dreigt Van der Weijden ongegeneerd verder.
Het zal de oplettende lezer niet ontgaan dat wij, als seculiere burgers die nimmer om de Oranjekliek vroegen, betrokken zullen raken bij een rekening die hun God kennelijk met hen te vereffenen heeft. Dat wil zeggen, niet de familie zal door een nieuwe watersnood en andere rampen getroffen worden — want zij zullen zich immers gewoontegetrouw weer als eerste uit de voeten weten te maken — maar wíj zullen de klos zijn.
De aanstaande koning kan dus eigenlijk nog maar twee kanten op, ófwel zich 'bekeren verootmoedigen voor God' om zijn(?) onderdanen voor groot onheil te behoeden, ófwel simpelweg niet tolereren dat hij bedreigd wordt door die rare Calvinistische snuiters. In navolging van de goede Romeinse keizer Marcus Aurelius zou koning Willem-Alexander er in het laatste geval goed aan doen korte metten te maken dit vreemde gristelijke bevolkingsdeel. Marcus Aurelius was weliswaar zeer verdraagzaam, maar kon geen enkel begrip opbrengen voor de christenen in zijn rijk, die een kennelijk genoegen schiepen in Het Lijden, zoals afgelopen vrijdag door hen weer eens werd herdacht. Tweeduizend jaar geleden vonden zij het ook al een 'eervol en gezegend lot om met Gods genade, gemarteld en in doodsangst te weten dat God de Heer is, en met verscheurd lichaam en gebroken geest Christus als Gods zoon te erkennen'.
Damnatio ad bestias — veroordeeld tot de wilde dieren, zo luidde dan ook het welwillende oordeel van de wijze Aurelius. In plaats van het Colosseum zou koning Willem-Alexander voor de Nederlandse Calvinisten dan bijvoorbeeld voor de Amsterdam Arena kunnen kiezen. Maar een live uitgezonden event vanuit het Ziggo-Dome zal een gegarandeerd kijkcijferkanon zijn, dat The Passion moeiteloos zal overtreffen.
¶
 |
| Maurits van Oranje rond 1604 |
De loyaliteit zoals de Calvinisten die de afgelopen eeuwen aan het huis van Oranje hebben getoond, en die zich thans heeft ontwikkeld tot een weergaloos slaafse kruiperigheid, vindt evenwel in omgekeerde richting haar oorsprong in een kil en berekenend opportunisme van de machtsbeluste militair Maurits. Het kleffe hagiografische televisieprogramma Blauw Bloed van de Evangelische Omroep is daar een tenenkrommend voorbeeld van. Daarbij wordt behalve door exotische hoeden en hoge hakken de journalistieke grondtoon vooral gezet door een volstrekte kritiekloosheid. Zo wordt een evidente schoft zoals wijlen prins Bernhard liefdevol de hand boven het hoofd gehouden, in een consequent-historische lijn die teruggaat tot het begin van de zeventiende eeuw.
Toch zou het een vergissing zijn te veronderstellen dat de steile Calvinisten volkomen onmondig hun goddelijk uitverkorenen achterna lopen. Deze fundamentalistisch-gristelijke sekte volgt de gangen van de koninklijke familie wel degelijk, en wel op een uiterst merkwaardige manier. Afgezien van hun abjecte ideeën en standpunten ten aanzien van bijvoorbeeld de positie van de vrouw en homoseksualiteit, meent men het staatshoofd en diens vermoedelijke opvolger af en toe een ferme corrigerende tik te mogen geven. Waar het gaat om hun duister politiek gewroet, ongebreidelde bemoeizucht en grootschalig misbruik van publieke middelen laten zij elk kritisch geluid weliswaar achterwege, tegelijkertijd schrikt men er niet voor terug om de familie met hun dreigende metafysica om de oren te slaan.
Inderdaad: een heuse dreigbrief, en dan nog wel aan het adres van de koningin en de kroonprins. Nadat de Nederlandse Vereniging tot bevordering van de Zondagsrust en de Zondagsheiliging bakzeil had gehaald bij Willem de Overbodige, meende men kennelijk tot zwaarder geschut te moeten besluiten. In een brief roept de evangelist Teun van der Weijden koningin Beatrix en de toekomstige koning en zijn vrouw op tot 'bekering en verootmoediging voor God', maar daar blijft het niet bij. Zoals voor dit soort fundamentalistische kringen zo kenmerkend is, wordt dit appèl namelijk voorzien van een bijbehorend dreigement volgens het principe: kiezen voor het Goede uit angst voor het Kwaad. 'Als er geen bekering komt, komt het oordeel. Weer zal een watersnood ons treffen, liet God mij zien', aldus de geperverteerde evangelist. 'Een ingrijpen van God in de vorm van rampen die ons zullen treffen. Tenzij… er bekering komt en wij terugkeren tot God en Zijn heilzaam woord aannemen', dreigt Van der Weijden ongegeneerd verder.
Het zal de oplettende lezer niet ontgaan dat wij, als seculiere burgers die nimmer om de Oranjekliek vroegen, betrokken zullen raken bij een rekening die hun God kennelijk met hen te vereffenen heeft. Dat wil zeggen, niet de familie zal door een nieuwe watersnood en andere rampen getroffen worden — want zij zullen zich immers gewoontegetrouw weer als eerste uit de voeten weten te maken — maar wíj zullen de klos zijn.
Damnatio ad bestias — veroordeeld tot de wilde dieren, zo luidde dan ook het welwillende oordeel van de wijze Aurelius. In plaats van het Colosseum zou koning Willem-Alexander voor de Nederlandse Calvinisten dan bijvoorbeeld voor de Amsterdam Arena kunnen kiezen. Maar een live uitgezonden event vanuit het Ziggo-Dome zal een gegarandeerd kijkcijferkanon zijn, dat The Passion moeiteloos zal overtreffen.
