Business as Usual

Alles in, bij en rondom De Familie verloopt raar. Trek u trouwens niets aan van De Hoofdletters, ik bedoel er niets anders mee dan uw oog er eventjes tegenaan te laten botsen. Het wil niets anders zeggen dan dat het rare niets wezenlijks aan deze familie toevoegt, want het ligt besloten in het begrip van deze mensen zelf. Deze rare mensen, wier core business het is om vooral gewoon te doen, leggen als het ware een sluier over de werkelijkheid waardoor niets blijkt te zijn wat het is, en schijnt alles anders dan het op het eerste gezicht leek. In wezen zijn het namelijk hele gewone mensen met gewoon klein en groot leed, die hun laatst overgebleven goddelijke rechtvaardiging hebben verloren. Als exclusieve leveranciers van status drijven ze mee op de kabbelende golfjes van emoties, maar zelfs díe zijn bij hen nooit wat het lijkt.

Daarom is het ook zo moeilijk om oprecht met deze rare mensen mee te kunnen leven, zélfs als hen iets vreselijk gewoons overkomt, of, zo u wilt, gewoon iets vreselijks zoals iedereen zou kunnen overkomen. Serieus, ik heb het geprobeerd, maar na enige tijd gebeurde er dan weer iets waardoor ik schichtig om mij heen begon te kijken. Alsof je een dropje in je mond stopt en je smaakpapillen je vervolgens wijs proberen te maken dat je op een gekookte aardappel aan het kauwen bent. Raar, in ieder geval. Want wat is het nou: een dropje, een gekookte aardappel, of misschien toch nog iets heel anders? We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Wie op zoek gaat naar de schuldige van natuurgeweld manoeuvreert zich in een positie waar zelfs Andries Knevel door van zijn geloof zou vallen, maar laadt daarmee tegelijkertijd de verdachtmaking op zich met iets heel anders bezig te zijn. Weer iets raars in elk geval.

Als emotie je enige mandaat is, en zelfs de status van de Friese Elfsteden is je door diezelfde goden door de koninklijke neus geboord, wat kun je dan nog? Inderdaad, niet zo gek veel meer. Nu de déconfiture van het microkrediet intussen wel ongeveer compleet is, en iedereen de caritas inmiddels als niets anders meer ziet dan een platte Drive Through van McDonalds', dan krijg je dit soort rare taferelen:

Máxima neemt het microfinancieringsrapport 'A Billion to Gain?' in ontvangst

Geen status te behalen: dan dus ook geen jubelende hoogheid, geen loftuitingen, maar een blok-aan-het-been op een podium dat plotseling niet meer blijkt te zijn dan een ordinaire autowasstraat waar je op zaterdagmiddag voor een tientje je Fiat Panda doorheen rijdt. Nou ja, in dit geval dan een AA-Audi met chauffeur.

Weird business, as usual.




2 opmerkingen:

Victor zei

Ik heb alleen maar vragen.

- Wie gaat er nu op zoek naar een schuldige voor het natuurgeweld? De familie is uitverkoren door God, zeggen zij, zij zullen wel een directe contactlijn met hem hebben, stel daar dan deze rare vraag.
- Waarom hebben zij toestemming gegeven om 50 minuten te reanimeren? Iedereen weet dat je een kasplantje overhoud. Willen zij een kasplantje? Ik kan me dat niet voorstellen, of gaan ze met die directe lijn aan God vragen om een wonder? Die familie staat ver boven het gepeupel, dus hebben misschien ook bovennatuurlijke mogelijkheden? Of zit daar soms nog iets anders achter? Weet u het? Ik niet.
- En dan dit: http://www.welingelichtekringen.nl/10547-zelfmoordgolf-in-india-door-microkrediet.html.
Door de microkredieten waar Maxima zich verdienstelijk mee wil maken, is er enorm veel leed ontstaan, gezien de zelfmoorden die gepleegd zijn door wanhopige vrouwen die hun hoge rentes niet konden betalen.
Waarom gaat zij hier mee door?

Ik blijf het een hele rare familie vinden, die ik niet kan, maar eigenlijk ook niet wil begrijpen.
Dan nog één vraag:
- Kunnen de oranjefans die zo onderdanig deze familie vereert, mijn vragen beantwoorden?
Ik denk namelijk als je zo slaafs dit groepje bejubelt er geen geheimen zijn en men alles snapt. Is knap, mij lukt dat niet.

O ja, nog één vraag en een constatering.
- Wij moeten toch zuinig zijn met ernergie en het milieu? Op het filmpje zie ik 3 grote auto's om één persoon ergens af te leveren en weer thuis af te zetten.

Het is niet alleen een rare familie, maar ook een energie verspillende en milieu vervuilende familie. Maar hier zou ik nog wel meer over uit kunnen weiden. Dat een andere keer.

Anoniem zei

Een familielid van mij mocht lang geleden, als zijnde professioneel fotograaf, een staatsiefoto maken. Hij kreeg het consigne mee dat hij de familie niet in de ogen mocht kijken.

Tja, stel je voor dat je Juliana recht aan zou kijken! natuurlijk was dit een soort bescherming, want een door god verordoneerde blik kan natuurlijk een gewone sterveling compleet verzengen. Ja, ja, dat moet het geweest zijn. Gewoon bescherming van een gewone sterveling. Ineens begrijp ik het.
Gegroet, Edmond V.O. Katusz