Kruipschelden

Ieder tijdsgewricht kent zijn eigen cadans en ritmiek, en als een gedragen elegie sijpelt nu langzaam maar zeker door dat de monarchie definitief een aflopende zaak is. Stond eind maart het aantal parlementariërs dat geen eed aan de nieuwe koning zou afleggen nog op negen, inmiddels is dat opgelopen tot maar liefst zestien, met nog bijna een maand te gaan. Het is nu eenmaal de natuurlijke puls van de geschiedenis: dwingend en onverbiddelijk — een besef dat het eigenlijk minder tragisch zou moeten maken. Het stervensproces van de monarchie verloopt als de processie van Echternach: drie stappen vooruit, twee stappen achteruit — onnodig traag, maar onherroepelijk richting Het Einde; als de barensweeën van de republiek.

Argumenten voor het behoud van de monarchie binnen onze parlementaire democratie bestaan simpelweg niet, althans geen rationele, en aan de overzijde stemt dat weemoedig. Hoewel, tijdens dat uitdoven van dit vreemde middeleeuwse relict kunnen er onverwachte spiercontracties optreden, plotselinge stuiptrekkingen die het Onvermijdelijke Einde niet alleen aankondigen maar ook bevestigen. Op het betoog van de journalist Max Westerman in de Wall Street Journal, en dat vertaald werd gepubliceerd in De Volkskrant, volgde zo'n monarchaal spasme van journalist Steven de Jong: 'Ons koningshuis is ons laatste geloof. Blijf daar toch van af, Max Westerman'.

Juist omdát er geen rationele argumenten voor de monarchie bestaan, trekt De Jong zich op rumoerige wijze terug binnen het domein van irrationele willekeur om van daaruit te proberen met scherp te schieten. Weerleggen loont de moeite niet eens, bijvoorbeeld: het zijn bepaald niet Beatrix, Willem-Alexander en Máxima die Nederland op de wereldkaart zetten, dat gebeurde reeds in de zeventiende eeuw — toen Nederland nog een republiek was. De Jong bedient zich vooral van veel hysterische uitroeptekens, en gedurende zijn machteloze scheldpartij ontstaan gaandeweg gevoelens van deernis, als medelijden met iemand die zich vergeefs tegen de dood verzet. Met boterzachte papieren propjes schiet De Jong vanuit de heup, in een wanhopige poging zijn koning te ontzetten. Wat denkt die veramerikaniseerde nestbevuiler wel?! Wat er nog aan ontbreekt is het adjectief 'homofiel', en eventueel ook nog een hardgrondige vloek: 'Wat denkt godverdomme die homofiele veramerikaniseerde nestbevuiler wel?! In zo'n soort stijl, en dan uiteraard weer voorzien van vraag- en uitroepteken. De republikein zwijgt en knikt begrijpend terwijl hij de hyperventilerende monarchist kalm de laatste sacramenten toedient.

Maar hoe Steven de Jong ook trappelt, spartelt, scheldt en huilt, iedereen — behalve hijzelf — weet dat er niets meer aan te doen is. 'Het is juist prachtig dat onze gekozen volksvertegenwoordigers op 30 april zullen kruipen voor Willem-Alexander...' snikt hij nog. 'Westerman moet weten dat de monarchie in ons DNA zit. Houdt het dan nooit op?!'

Vraagteken, uitroepteken.

Zo ziet dat er dus uit als iemand zijn laatste geloof — zoals hij dat zelf noemt — wordt ontnomen. Ronduit bedenkelijk wordt het echter als De Jong in zijn laatste monarchale stuiptrekking gorgelt dat 'er voor minder het vliegtuig zijn uitgekieperd'.

Met zulke vrienden heeft de nieuwe koning inderdaad geen vijanden meer nodig.



¶