Elephas

Zo zacht mogelijk sloot hij de deur achter zich, maar die vervloekte klik van het slot verried zijn binnenkomst. Als zijn vrouw zo rusteloos met haar linkeronderbeen over haar rechterknie wipte, met een sigaret in de ene en de afstandsbediening van de televisie in de andere hand, dan was ze op haar gevaarlijkst. De lakeien wisten dat ook, dus die hadden van de gelegenheid gebruik gemaakt om door de deur, die eventjes heel eventjes open was, op tijd weg te glippen. Geruisloos ging hij zitten, maar veiligheidshalve niet naast haar. Die afstandsbediening moest hij vooral goed in de gaten houden, want als projectiel kon zo'n ding lelijk hard aankomen. Zonder te kijken zapte ze van Tommy Teleshopping naar Tell Sell en weer terug, wisselde van been en draaide dreigend met haar voet. Het smeulende filter van haar vorige sigaret verspreidde een misselijk makende geur in de kamer. Even overwoog hij het stinkende goedje te doven, maar durfde het bij nader inzien niet aan. Voorzichtig schraapte hij zijn keel, waarop zijn wilskrachtige onderkinnen ritmisch meeschommelden, en prevelde aarzelend 'Hallo schat'. Het kwam er even lullig uit als het was, maar vanwege de zenuwen had hij werkelijk even geen andere tekst.

Haar samengeperste lippen en de gezwollen aderen in haar hals voorspelden dat er inderdaad een hele zware Argentijnse bui op komst was. Hij wist dat er maar één ding op zat, en dat was: er doorheen gaan en gewoon alles over zich heen laten komen. Hij vermande zich en fluisterde angstig: 'Er zat gewoon niet meer in schatje, écht waar!'. Opnieuw geen antwoord, maar nu verschenen er zowaar rode vlekken tussen de onwillekeurig samentrekkende spieren in haar hals. Nu moest hij héél goed oppassen, want ook dat wist hij uit ervaring. 'Vier en half miljoen was écht het uiterste liefje, de banken zijn gewoon niet meer zo makkelijk tegenwoordig'. In het gunstigste geval zou ze stampvoetend de kamer verlaten om met de kinderen weer een poosje in Buenos Aires af te koelen, maar hij vreesde dat dat er nu niet in zat.

'En hoe zit het met de olifanten?! Hè?!' sneerde ze ineens, uiteraard zonder hem aan te kijken. Oh God, de olifanten, bedacht hij, dat was waar ook. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? In Mozambique had ze immers olifanten. Weer een nieuwe sigaret, de laatste uit het pakje. Omdat hij er niet aan moest denken hoe het verder met dit gesprek zou moeten zonder sigaretten, legde hij dus snel zijn eigen pakje op tafel, maar zonder ook maar één moment de dreigende afstandsbediening uit het oog te verliezen. Zijn hoofd ging als een razende tekeer: olifanten, hoe kwam hij zo snel aan olifanten? Kende hij niet iemand van een of andere dierentuin? Misschien wist die Bleker wel iets; maar ja, daar had hij nu niets aan. 'Ik heb er drie besteld, lieveling', jokte hij, 'van die grote Afrikaanse met van die hele lange dingen aan de voorkant, voor in de bosjes aan de linkerkant. En we hebben er ook nog vijf echte negers bij gekregen, helemaal gratis!' Maar ineens bedacht hij zich, want de bosjes aan de linkerkant waren nog maar net geplant, dus herstelde hij gehaast: 'Ik bedoel aan de rechterkant, schatje'. Mijn hemel, dacht hij, wat heb ik mij nú weer op de hals gehaald? Waar haal ik in 's hemelsnaam ook nog eens vijf negers vandaan? Waren Marokkanen trouwens geen negers?

'Heb ik daarvoor die onderzoeksconferentie over microverzekeringen in jullie polderprovincie soms geopend?! Of in de blubber gestaan bij jullie nationale boomplantdag?! Hè?! Moet ik daarvoor helemaal naar Indonesië heen en weer om als VN-adviseur voor Inclusive Finance for Development en erevoorzitter van het G20 Global Partnership for Financial Inclusion, of god-weet-ik-wat-voor-onzin glimlachend handjes gaan staan schudden?!' tierde ze. Gelaten liet hij zijn hoofd zakken, want de Argentijnse bui was in volle omvang losgebarsten. 'En hoe zit het met je moeder?! Hè?! Zit ze met d'r doorluchtige derrière aan die troon vastgekoekt of zo?!' Eventjes dacht hij dat hij moest gaan huilen. Bijna onhoorbaar fluisterde hij: 'Toe nou schatje, doe nou niet zo onredelijk. Je kent mijn moeder toch? Ze vindt het gewoon leuk'. Maar dat had hij beter niet kunnen zeggen. 'Leuk?! Leuk?!' brieste ze buiten zichzelf van woede, 'En denk je dat ík het leuk vind om al tien jaar hier in dit armoedige Wassenaar te moeten wachten. En waar wacht ik eigenlijk al die tijd op, hè?!' Hij kon er niet meer tegen, en zijn onderlip begon te trillen. Vooral dat 'hè?!' sneed door zijn tere ziel.

'Nou ja, nu hebben we toch zolang ook iets voor onszelf in Griekenland, schatje', probeerde hij aarzelend. 'Het was dan inderdaad maar vier en half miljoen, en bovendien, je vader...' Maar dat was al helemáál mis. Zijn vrouw had nu al haar derde sigaret aangestoken terwijl er nog twee andere in de asbak lagen te sterven. Om haar woorden kracht bij te zetten stond ze plotseling op, en tot zijn opluchting zag hij dat ze de afstandsbediening laten liggen. 'En laat mijn vader er buiten!' gilde ze uitzinnig, 'In dat ordinaire Kranidi zeker, waar Henk en Ingrid de hele dag op hun waterscooters...' — nu kwam ze niet eens meer uit haar woorden, het leek er zelfs op dat zijn vrouw schuimbekte van woede. 'Weet je wat jíj doet?!' Maar zonder haar zin af te maken verliet ze met grote passen de kamer en door de harde dreun van de dichtslaande deur viel er een schilderijtje van de muur.

Met bevende handen zocht hij naar zijn telefoon, want hij begreep dat het geen enkele zin had op dit moment achter haar aan te lopen. Maar nu moest hij snel handelen en Leers bellen, want uiteindelijk stond het voortbestaan van de monarchie op het spel. Met koninklijke gratie was er misschien nog wel iets met die Mauro — of hoe heette die zwarte knul met die grote huilogen — te regelen. Dat was volgens hem een echte neger, dus die had vast ook wel een olifant.

Zo'n grijze,— met zo'n slurf en zo.