Ergens in de verte aan de overkant staan ze, maar wuiven doen ze bijna nooit. Datzelfde geldt trouwens voor ons, voor hen staan wij immers aan hun overkant en wij zwaaien evenmin. Elkaar voor de voeten lopen doen we dan ook vrijwel nooit, een enkele keer daargelaten misschien, maar die wordt wederzijds beleefd als een antropologische expeditie naar vreemde exotische oorden waarin wij elkander voor een moment radeloos aanstaren. Maar bestaan doen ze echt, en soms — héél soms — zie je plotseling ineens weer zo'n juweeltje schitteren.
Het is een wereld waar de dingen zijn zoals ze lijken, waarin André Rieu een topviolist is omdat hij immers zo vaak op televisie speelt, waar boven de redactie een beschermvrouwe zweeft, licht en etherisch, waar je vanzelfsprekend op dezelfde partij als je ouders stemt, maar waar op zaterdag de auto in het sop moet omdat morgen Ajax speelt. Het is een wereld waarin al wat glanst om die reden ook kostbaar is, waarin het schone gelijk is aan het goede, en gelijk is aan het rechtvaardige, en gelijk is aan het hoge, het verhevene, en dat is weer gelijk aan het ware. Zo is het altijd geweest en is het altijd gedaan, en zal het altijd moeten blijven. Het is nu eenmaal zo, en al wat zou moeten zijn, is.
Veruit het fraaist ronkt de tweede zin: 'Hare Majesteit de Koningin was gastvrouw van het symposium, waarbij ook Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins van Oranje en Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Máxima der Nederlanden aanwezig waren'. Welgeteld achtentwintig woorden waarvan precies de helft met fonkelende hoofdletters op stelten wordt gezet. Iedere kapitale syllabe wordt met verheven stem aangezet, met de gezwollen borst vooruit, de blinkende medailles omhoog, trots tot op slagschiphoogte.
Maar het zijn ook weemoedige hoofdletters, die herinneren aan hoe het geweest had moeten zijn: het glanst dus is het goud, aldus hun dwingende logica. En als het blijkt af te bladderen doet men eerbiedig een stapje achteruit en buigt men nederig het hoofd. Zijn zij het dan, die met afstand en verschil de strompelende monarchie overeind houden? Maar het is niet genoeg.
En daarom zijn dit ze niet, want onverschillig zijn ze allerminst.
Het is een wereld waar de dingen zijn zoals ze lijken, waarin André Rieu een topviolist is omdat hij immers zo vaak op televisie speelt, waar boven de redactie een beschermvrouwe zweeft, licht en etherisch, waar je vanzelfsprekend op dezelfde partij als je ouders stemt, maar waar op zaterdag de auto in het sop moet omdat morgen Ajax speelt. Het is een wereld waarin al wat glanst om die reden ook kostbaar is, waarin het schone gelijk is aan het goede, en gelijk is aan het rechtvaardige, en gelijk is aan het hoge, het verhevene, en dat is weer gelijk aan het ware. Zo is het altijd geweest en is het altijd gedaan, en zal het altijd moeten blijven. Het is nu eenmaal zo, en al wat zou moeten zijn, is.Veruit het fraaist ronkt de tweede zin: 'Hare Majesteit de Koningin was gastvrouw van het symposium, waarbij ook Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins van Oranje en Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Máxima der Nederlanden aanwezig waren'. Welgeteld achtentwintig woorden waarvan precies de helft met fonkelende hoofdletters op stelten wordt gezet. Iedere kapitale syllabe wordt met verheven stem aangezet, met de gezwollen borst vooruit, de blinkende medailles omhoog, trots tot op slagschiphoogte.
Maar het zijn ook weemoedige hoofdletters, die herinneren aan hoe het geweest had moeten zijn: het glanst dus is het goud, aldus hun dwingende logica. En als het blijkt af te bladderen doet men eerbiedig een stapje achteruit en buigt men nederig het hoofd. Zijn zij het dan, die met afstand en verschil de strompelende monarchie overeind houden? Maar het is niet genoeg.
En daarom zijn dit ze niet, want onverschillig zijn ze allerminst.
¶
1 opmerking:
prachtige woorden maar ik snap er eerlik gezegd geen hol van
Een reactie posten