Kwijltomaat

De frons is niet boos, maar juist liefdevol en vastberaden: deze man weet waarheen de weg leidt. Met zijn armen resoluut over elkaar lijkt hij te willen zeggen: 'Tot hier en niet verder, zo wil ik het en niet anders'. Zo’n man durven wij tenminste te volgen — blind — over distelige paden en door zompige greppels. Zijn doorgroefde gelaat is getekend door het leven zélf — wat een geluk dat toevallig nét een fotograaf deze Grote Leider op dit bijzondere ogenblik trof, op een moment van diepe contemplatie, van koersbepaling, van hoop, van onpeilbaar diepe inzichten, van visie en een glorende toekomst voor een ieder die hem maar wil volgen. Achter hem zien wij het vruchtbare Hollandse landschap met rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan.

Ieder woord van de Meester ademen wij in als Hemels Manna en ootmoedig buigen wij onze hoofden neder — want zelden kon iemand ons zó nietig laten voelen — en wij smeken: 'Zeg ons, oh, Grote Leider, waarheen en wij zullen onverwijld gaan! Ú alleen weet het Waarom, want Ú alleen doorziet alles!' Wij weten, en iedereen weet, dat hij één van ons is, dat zijn confectiepak eigenlijk onze overall is, dat onder zijn klassieke polsuurwerk eeltige knuisten schuilgaan om ons vóór te leven, en om ons in deze barre tijden te behoeden tegen gevaar. Zijn Naam ligt op ons aller lippen bestorven, en iedere avond is Zijn Naam het laatste woord waarmee wij ons zachtjes in slaap huilen: Emile... Emile... Emile..!

 ¶
Liever de macht dan de tomaat, liever het pluche dan de barricade, liever het compromis dan het principe. Mannen in pakken zeggen nu hardop dingen waar ze veertig jaar geleden de kachel mee aanmaakten. Veel water en weinig soep, de kynische impuls maakte plaats voor het machtsgeile kwijl dat altijd waar is, desnoods in een knieval voor De Maiestas.

Mocht het nodig zijn — maar ook alleen dan — dan wordt het een strategische stem. Maar meer ook niet.

¶