Plaspaleis

'Nederland verhekt' zeiden Koot & Bie ooit al eens. Om ieders tuintje een hek, een afrastering of schutting, ten minste een heg en in het ergste geval schrikdraad. Welgestelden in dichtbevolkte gebieden hebben dan zelfs een oprijlaan en soms ook een tuin die geleidelijk overgaat in een bos. Ook in dunner bevolkte gebieden luistert het kadaster niet zo nauw, maar daar wordt de grens tussen mijn en dijn dan bijvoorbeeld weer bepaald door een romantische sloot of greppel. Hoe het ook zij, alle schreeuwen zij de voorbijgangers toe om weg te wezen. Van mij! U zult begrijpen dat het leed van het beklagenswaardige hoi polloi, dat in volkse buurten in portiekwoningen direct aan de straatkant moet leven, niet te overzien is.

Hoe anders vergaat het de oude adel, en in het bijzonder de koninklijke familie. Die hebben behalve een hek om hun domein, ook nog eens camera's, en bij de ingang van hun oprijlaan worden ze zelfs bewaakt door de marechaussee. Wie door het Haagse Bos wandelt, loopt vroeg of laat tegen zo'n hek aan van het koninklijk paleis Ten Bosch: hoge stalen tralies met bovenop scherpe dreigende punten die onderling verbonden zijn door prikkeldraad. Voorts zijn er nog schijnwerpers geïnstalleerd, met om de tien meter camera's en bovendien is er ook nog eens een heuse middeleeuwse slotgracht omheen gegraven. De boodschap aan de hondenwandelaar is meteen duidelijk, en jongens die per ongeluk hun voetbal over dat koninklijke hek hebben geschopt begrijpen onmiddellijk dat die voor altijd verloren is.

---

Toch heeft de zelfverklaard goddelijk uitverkoren familie ook nog een probleempaleis, dat namelijk net als in volkse wijken, zeer kwetsbaar direct aan de straat grenst. Vermoedelijk om die reden is de familie daar dan ook vrijwel nooit, want het oogt toch een beetje armoedig, zo zonder oprijlaan, zelfs na de recente uitgebreide renovatie van € 80 miljoen. Dit portiekpaleis staat in hartje Amsterdam, om precies te zijn op de Dam, schuin tegenover de Nieuwe Kerk waar Willem-Alexander over twee maanden ingehuldigd gaat worden. Dit paleis, dat ooit het stadhuis van onze hoofdstad was, staat de laatste tijd overigens wel meer ter discussie. Zelfs de koningsgezinde VVD-fractie van Amsterdam is van mening dat dit paleis eindelijk weer eens moet worden teruggegeven aan de Amsterdammers, omdat het er altijd wat leeg en somber bij staat.

Een mogelijk tegenargument voor de voorgevel

Maar sinds enige tijd staan er ook dranghekken voor dat paleis, echter niet zozeer om alsnog een voortuintje af te dwingen, maar vanwege een buitengewoon krachtig argument tegen de monarchie. In plaats van ingewikkelde staatsrechtelijke verhandelingen of gortdroge politieke argumenten, werkt namelijk niets zo overtuigend als burgers die hun mening over de boven hen gestelden kenbaar maken met een krachtige straal urine, precies in de stijl en traditie van de oude Diogenes. De Rijksgebouwendienst heeft dan ook in uiterste wanhoop een prijsvraag uitgeschreven voor degene die een effectief tegenargument kan formuleren. 'Het poreuze gesteente van het paleis wordt onherstelbaar aangetast', aldus de Rijksgebouwendienst,— maar de dieper gelegen symboliek van deze verzwakking is echter onontkoombaar.

Met parlementariërs die liever met vakantie gaan dan die onnozele inhuldiging bijwonen, en onderdanen van wie verwacht wordt dat zij over twee maanden Hunne Koninklijke Hoogheden toejuichen, maar die in plaats daarvan onder hun balkon preventief gaan staan zeiken, is er nog hoop.

Wie republikeinse argumenten als gezeik afdoet, zou ditmaal dus best wel eens gelijk kunnen hebben.



¶