De vierkante paleiszaal was vele malen groter dan hun kring, en aan de wanden walmden fakkels die grillige schaduwen op het pleisterwerk wierpen. Daardoor tekenden zich in het duistere midden slechts de contouren af van de deelnemers. Misschien was het niet eens zo warm, maar door de zware wierooklucht was de sfeer ronduit broeierig. De kleuren van het ingelegde pentagram op de vloer waren eigenlijk alleen nog maar waar te nemen als verschillende tinten zwart. Alle in te wijden priesters en priesteressen stonden er zwijgend omheen, met de kap van hun mantels over hun gebogen hoofden. En op iedere puntige kap was ook weer een okerkleurig pentagram aangebracht, dat dwingend met de punt naar beneden wees. Het enig hoorbare was een geconcentreerd ademen dat versmolt met de verzengende stilte.
De Hogepriester — was het Ivo? Was het Mark? — sloeg drie maal met zijn staf op de marmeren vloer, waarop er een cirkel om de cirkel ontstond doordat de priesteressen een stap naar achteren deden. Het ademen ging haast onmerkbaar over in een laag gefluister, dat zich geleidelijk losmaakte van de stilte. Het gegons verdichtte zich tot een haastwel tastbare sluier van geluid, dat de gehele zaal omspande. De Hogepriester strekte zijn armen zijwaarts en riep met monotone en luide stem: 'Uniglag od invamar pugo plapli, Beata-Viatrix!' De muren van de zaal kleurden bloedrood, en even onmerkbaar als de fluistergolf zich uit de stilte had losgemaakt ontvouwde zich daaruit nu langzaam een mantra. Een tengere gestalte stapte als eerste in de cirkel, terwijl als een akoestische kaleidoscoop 'Zacar zacar, Beata-Viatrix! Zacar zacar, Beata-Viatrix!' door de paleiszaal galmde. Op de cadans van de pulserende golven flakkerden de fakkels aan de wanden op en wierpen lange schaduwen van de gestaltes tot ver over de cirkel.
Het fluisteren werd reciteren, monotoon en gedragen; het reciteren werd gaandeweg steeds meer een roepen, wild en geëxalteerd. En in de scharlaken duisternis maakte zich een kleine gestalte los uit de buitenste cirkel en betrad als volgende het pentagram. In het midden hield de gedaante stil en ontdeed zich traag van de kap, waarop glanzend blond haar losjes over de schouders van de zwarte mantel viel: dit was Jeanine,— het kón ook niet anders. Wezenloos en als in trance keek zij strak voor zich uit, wierp toen haar hoofd plotseling in de nek, en knielde langzaam. 'Zacar zacar, Beata-Viatrix! Zacar zacar, Beata-Viatrix!' gonsde het steeds luider. Haar schaduw volgde het ritme van de mantra die als woeste golven steeds wilder op de branding beukten. De tijd was ondergeschikt aan het moment, en het moment was de eeuwigheid.
En terwijl de coalitie in het pentagram op de pulserende woorden gevormd werd, spleten de cirkels van de priesters en priesteressen plotseling uiteen, zoals eens de Rode Zee; 'Beata-Viatrix! Beata-Viatrix! Beata-Viatrix!' zong de menigte uitzinnig. Want daar stond zij, als uit het niets: in een zwarte mantel met donkerrode voering, afgezet met goud brokaat. Pugo plapli ananael qaan! bulderde de Hogepriester boven het geschreeuw uit. De Allerheiligste Beata-Viatrix hief daarop haar rechterarm en gebaarde met gestrekte wijs- en middelvinger, en de wilde schaduwen kwamen als bij toverslag tot stilstand, terwijl het gezang langzaam verstomde. 'Zacar, gohus, od zamran; odo cicle qaa; zorge lap zirdo noco Mad!' sprak zij plechtig. Daarop draaide zij zich om en loste even plotseling op in de duisternis als zij verschenen was.
De klus kon beginnen.
¶
Inmiddels: Beëdiging kabinet voor het eerst live op tv
Het fluisteren werd reciteren, monotoon en gedragen; het reciteren werd gaandeweg steeds meer een roepen, wild en geëxalteerd. En in de scharlaken duisternis maakte zich een kleine gestalte los uit de buitenste cirkel en betrad als volgende het pentagram. In het midden hield de gedaante stil en ontdeed zich traag van de kap, waarop glanzend blond haar losjes over de schouders van de zwarte mantel viel: dit was Jeanine,— het kón ook niet anders. Wezenloos en als in trance keek zij strak voor zich uit, wierp toen haar hoofd plotseling in de nek, en knielde langzaam. 'Zacar zacar, Beata-Viatrix! Zacar zacar, Beata-Viatrix!' gonsde het steeds luider. Haar schaduw volgde het ritme van de mantra die als woeste golven steeds wilder op de branding beukten. De tijd was ondergeschikt aan het moment, en het moment was de eeuwigheid.
En terwijl de coalitie in het pentagram op de pulserende woorden gevormd werd, spleten de cirkels van de priesters en priesteressen plotseling uiteen, zoals eens de Rode Zee; 'Beata-Viatrix! Beata-Viatrix! Beata-Viatrix!' zong de menigte uitzinnig. Want daar stond zij, als uit het niets: in een zwarte mantel met donkerrode voering, afgezet met goud brokaat. Pugo plapli ananael qaan! bulderde de Hogepriester boven het geschreeuw uit. De Allerheiligste Beata-Viatrix hief daarop haar rechterarm en gebaarde met gestrekte wijs- en middelvinger, en de wilde schaduwen kwamen als bij toverslag tot stilstand, terwijl het gezang langzaam verstomde. 'Zacar, gohus, od zamran; odo cicle qaa; zorge lap zirdo noco Mad!' sprak zij plechtig. Daarop draaide zij zich om en loste even plotseling op in de duisternis als zij verschenen was.
De klus kon beginnen.
Inmiddels: Beëdiging kabinet voor het eerst live op tv
7 opmerkingen:
Bij deductie: Wendela is het geheim van etherische projectie volledig meester of weet dit soort zaken zo voor te weven dat je het zo voor je ziet. Vrij hilarisch overigens, we willen allemaal wel eens weten wat zich in die duistere krochten afspeelt.
Allemaal seniele ouwe gekken met azuren mijters, voorzien van een gifgroen randje.
Mooi en geestig sprookje maar ik had wel graag een vertaling hier en daar.
Zeg Wendela. Als ik vragen mag. Hoe diep zit dat koningshuis nou echt ingevreten in dit soort zaken? Naar ik me heb laten vertellen gingen de hofdames en vorsten van het oude stempel, zegge post WO II, met magnetiseurs en zweverige types aan de haal. Of bezigden ze zich op Rosicruciaanse wijze. Zelfs een vrouwelijke Rasputin aan het hof geweest.
Een typische gedesillusioneerde huisvrouwenhobby van die tijd, als je het mij vraagt. Of zit het een stuk dieper en obscuurder, destructiever dan dat?
In allerlaatste instantie gaat het om macht — ongeacht welk tijdsgewricht — en trek je conclusie.
Prachtig “Gothisch” beeld van de beëdiging. Zou het enigszins zo er aan toe gaan? We weten het niet; net zo min als we weten hoe de beediging van een nieuwe paus verloopt (+ het conclaaf niet te vergeten). Maar is in deze transparante “internet”tijd nog wel behoefte aan geheimzinnigheid, aan mistige Gothiek? Ik weet het niet, waarschijnlijk wel. Misschien dat de mens niet zonder kan, wil hij geen complete doorzicht; noch in het universum, noch in zichzedlf, noch in het beëdigingsritueel. Wil madame Wendela Bicker-de Witt soms af van die geheimzinnigheid, en doet ze dat door de beedigingsmystiek – op een overigens schitterende wijze- uit te vergroten, opdat wij lezers denken: zo gaat het er echt aan toe, en dat in deze tijd, hoe bestaat het, weg ermee!!! Met andere woorden: mw Wendela de Witt-Bicker levert kritiek via de omweg van de uitvergroting. Juist, ja. Mevrouw Bicker-de Witt gebruikt literaire stijlmiddelen om ons aan het denken te zetten, ons ingekakte kritisch bewustzijn wakker te schudden. Geprezen zij madame Bicker-de Witt!
Ben ik het ook eens met haar kritiek? Anders gezegd (maar hetzelfde bedoeld): word ik aangesproken door de ridiculiteit, de misplaatstheid (of absurditeit) rondom het beëdigingsritueel? Tja. Laat ik een omweg bewandelen; zelf weet ik dat heiligheid niet bestaat; en toch geloof ik in heiligen, bijvoorbeeld in Padre Pio. Iedereen die rationeel kan denken (en hoe zou je anders moeten denken), weet dat Padre Pio geen stigmata heeft mogen ontvangen. Noch dat hij in WO2 gebruik heeft gemaakt van levitatie om vijandelijke, geallieerde vliegtuigen tegen te houden, in weerwil van de overdonderende hoeveelheid “betrouwbare” getuigenissen. Iedereen weet dat, ook de (weinige) lezers van dit blog die niet bekend zijn met de lotgevallen van Padre Pio. Wat heeft dat te maken met het beëdigingsritueel, de vermeende ridiculiteit ervan? Het volgende; ik als baby boomer ben door verschillende fasen heen gegaan; katholiek, koningsgezind nest; daarna gezworen vijand van de monarchie, god, enz; het overbekende baby-boomplaatje. En nu als mid-vijftiger heb ik balans gevonden; me verzoend met de begrensdheid van rationaliteit en transparantie. Dat heeft me niet alleen veel rust opgeleverd, vooral heeft het geleid tot een (precair) evenwicht tussen kritische rationaliteit en spirituele “beedigings”-mystiek. Tegenwoordig ben ik dus ook zowel pro als contra monarchie. In balans dus. Laat ik de oprechte hoop uitspreken dat madame de Witt-Bicker (die zich vermoedelijk nog een andere levensfase ophoudt) ooit terechtkomt in een vergelijkbare “synthetische” levenssfeer; zodat ze "fris van de lever" met een schone pen de abdicatie van Beatrix kan beschilderen.Ik heb er alle vertrouwen in!
Mevrouw Clara Beerman: die syntetische levenssfeer van u noem ik gezapig. Een babyboomer bent u niet, te jong. En wat moet ik me voorstellen bij "fris van de lever"? Getver, is wat ik me bedenk. Ik hoop dat Wendela haar eigen pen en alles wat daaruit voortvloeit blijft hanteren.
Ja, hallo, een beetje eigen speurzin ontwikkelen, hoor! Gewoon wat zinnen sprokkelen en met aanhalingstekens in Google dumpen. Binnen de korste keren zit men in satanische, Enochiaanse en andere (flauwe)k/cultische toestanden.
Gegroet, Edmond V.O. Katusz
Een reactie posten