Gisteren schreef ik over Mark Rutte, wiens 'marges waarbinnen hij nog kan draaikonten ineens griezelig klein worden' ten aanzien van de parlementaire wens om de beëdigingen van ministers en staatssecretarissen in het openbaar te laten plaatsvinden. Tot nu toe was het slechts een gerucht — zoals alles omtrent de wil van de koning per definitie een gerucht is — maar de kafkaëske toestand zoals die zich nu ontwikkelt, lijkt dit gerucht vooralsnog te bevestigen. Inhoudelijk betreft het een kwestie die het elektriciteitsverbruik van de microfoon niet eens waard is, maar staatsrechtelijk draait het om de meest essentiële vraag bij een monarchie binnen een democratie: bij wie ligt nu eigenlijk de soevereiniteit? Ligt die bij het volk of bij de monarch?
Mark Rutte, 31 oktober 2012 (Mocht het filmfragment niet getoond worden, klik dan hier)
Nu verdere mogelijkheden om de zaak nóg verder voor zich uit te schuiven zijn verdwenen, komt het er op aan. Naar verluidt heeft Rutte dinsdagavond overleg met Beatrix gehad, en het heeft er alle schijn van dat ons ongekozen staatshoofd haar doorluchtige hakken in het zand zet. Strikt genomen zou deze kwestie tot een diepe en zeer langdurige constitutionele crisis kunnen en ook moeten leiden, maar iedereen lijkt tegelijktijd in te zien dat dit koninklijke sop de politieke kool niet waard is. Wat blijft er nog over binnen die vierkante millimeter? Welnu, dat poogt de beoogd premier, klaarblijkelijk op aandringen van de koningin, te vinden in het begrip 'waardigheid'. Kennelijk vindt deze deftige mevrouw het onwaardig om die ordinaire cameralui en geluidsmensen — eigenlijk al het platte journaille überhaupt — met hun vieze modderpoten ten paleize te moeten ontvangen.
Enerzijds, zo betoogt Rutte, dient de 'waardigheid van de beëdiging' te worden bewaakt, terwijl anderzijds de uitdrukkelijke wens van het parlement ook moet worden gerespecteerd. Lees voorgaande zin nog eens een keertje over: enerzijds dit, tegenover anderzijds dat. De vraag van Marianne Thieme, namelijk wat er onwaardig is aan een openbare beëdiging, is dus volkomen terecht, want tegenover haar anderzijds plaatst Beatrix bij monde van de zwetende premier wel degelijk de enerzijds nadrukkelijke suggestie dat een openbare beëdiging onwaardig zou zijn. Op de resterende halve vierkante millimeter trekt Rutte zich vervolgens nóg verder terug door weg te vluchten van het woordje 'waardigheid', en het accent te verleggen naar het woordje 'moment'. Daarmee is het punt bereikt dat de monarchale kramp is overgegaan tot een volledige paralyse.
Wat hier wérkelijk onwaardig is zal ik u vertellen. Het is een gekozen bewindvoerder onwaardig om zich op een dergelijke wijze in allerlei bochten te moeten wringen, teneinde de wens van een over het paard getilde mevrouw die niets in de politiek te zoeken heeft, aan de volksvertegenwoordiging over te moeten brengen. Zijn vraag om het vertrouwen van de Kamer dat hij er alles aan zal doen om zoveel mogelijk aan hun wens tegemoet te komen, kan onmiddellijk begrepen worden als een antwoord op de fundamentele vraag bij wie de soevereiniteit bij een constitutionele monarchie nu eigenlijk ligt: die ligt kennelijk bij de monarch, en niet bij het volk. Het is de gekozen volksvertegenwoordiging onwaardig zich met een dergelijk goedkoop kluitje in het riet te laten sturen. Onwaardig is als bij de komende regeringsverklaring de premier zich opnieuw zal moeten vernederen wanneer hij de Kamer uit moet leggen waarom de beëdiging toch niet in het openbaar heeft plaatsgevonden,— maar dan is het leed al geleden en heeft mevrouw Van Amsberg haar zin gehad.
Gisteren gaf ik een definitie van de monarchie met veel te veel lettergrepen, waarvoor ik nu een treffender alternatief geef: de monarchie is een schandalige belediging van de kiezer.
¶
Mark Rutte, 31 oktober 2012 (Mocht het filmfragment niet getoond worden, klik dan hier)
Nu verdere mogelijkheden om de zaak nóg verder voor zich uit te schuiven zijn verdwenen, komt het er op aan. Naar verluidt heeft Rutte dinsdagavond overleg met Beatrix gehad, en het heeft er alle schijn van dat ons ongekozen staatshoofd haar doorluchtige hakken in het zand zet. Strikt genomen zou deze kwestie tot een diepe en zeer langdurige constitutionele crisis kunnen en ook moeten leiden, maar iedereen lijkt tegelijktijd in te zien dat dit koninklijke sop de politieke kool niet waard is. Wat blijft er nog over binnen die vierkante millimeter? Welnu, dat poogt de beoogd premier, klaarblijkelijk op aandringen van de koningin, te vinden in het begrip 'waardigheid'. Kennelijk vindt deze deftige mevrouw het onwaardig om die ordinaire cameralui en geluidsmensen — eigenlijk al het platte journaille überhaupt — met hun vieze modderpoten ten paleize te moeten ontvangen.
Enerzijds, zo betoogt Rutte, dient de 'waardigheid van de beëdiging' te worden bewaakt, terwijl anderzijds de uitdrukkelijke wens van het parlement ook moet worden gerespecteerd. Lees voorgaande zin nog eens een keertje over: enerzijds dit, tegenover anderzijds dat. De vraag van Marianne Thieme, namelijk wat er onwaardig is aan een openbare beëdiging, is dus volkomen terecht, want tegenover haar anderzijds plaatst Beatrix bij monde van de zwetende premier wel degelijk de enerzijds nadrukkelijke suggestie dat een openbare beëdiging onwaardig zou zijn. Op de resterende halve vierkante millimeter trekt Rutte zich vervolgens nóg verder terug door weg te vluchten van het woordje 'waardigheid', en het accent te verleggen naar het woordje 'moment'. Daarmee is het punt bereikt dat de monarchale kramp is overgegaan tot een volledige paralyse.
Wat hier wérkelijk onwaardig is zal ik u vertellen. Het is een gekozen bewindvoerder onwaardig om zich op een dergelijke wijze in allerlei bochten te moeten wringen, teneinde de wens van een over het paard getilde mevrouw die niets in de politiek te zoeken heeft, aan de volksvertegenwoordiging over te moeten brengen. Zijn vraag om het vertrouwen van de Kamer dat hij er alles aan zal doen om zoveel mogelijk aan hun wens tegemoet te komen, kan onmiddellijk begrepen worden als een antwoord op de fundamentele vraag bij wie de soevereiniteit bij een constitutionele monarchie nu eigenlijk ligt: die ligt kennelijk bij de monarch, en niet bij het volk. Het is de gekozen volksvertegenwoordiging onwaardig zich met een dergelijk goedkoop kluitje in het riet te laten sturen. Onwaardig is als bij de komende regeringsverklaring de premier zich opnieuw zal moeten vernederen wanneer hij de Kamer uit moet leggen waarom de beëdiging toch niet in het openbaar heeft plaatsgevonden,— maar dan is het leed al geleden en heeft mevrouw Van Amsberg haar zin gehad.
Gisteren gaf ik een definitie van de monarchie met veel te veel lettergrepen, waarvoor ik nu een treffender alternatief geef: de monarchie is een schandalige belediging van de kiezer.
3 opmerkingen:
Allemaal leuk en aardigh mevrouw de bicker om te zeggen hoe het volgens u niet moet, maar vertel nou dan eens hoe het WEL zou moeten!
"schandalige belediging" is nog zacht uitgedrukt. Ik houd het op een infame schoffering van de kiezer! Vanwaar toch, voor de zoveelste keer, die schijterig angsthazerij van de politici? Ongelofelijk en onbegrijpelijk!
Gegroet, Edmond V.O. Katusz
150 Parlementariërs die zich voor de interruptiemicrofoons verdringen om het kabinet te laten vallen, nog voordat het is geïnstalleerd.
Een reactie posten