Klapschool

'Dit is wat er overblijft van onze koningin:
een muntstuk van 2 Euro,
haar hoofd op de bovenkant,
God op de zijkant —
zó waren de rollen verdeeld'.

Nico Dijkshoorn, 30 januari 2013. > Beluister hier de gehele tekst


Iedereen herinnert zich nog wel hoe enkele jaren geleden het VVD-kamerlid Arend-Jan Boekestijn na een kopje thee op paleis Noordeinde in zijn kinderlijk enthousiasme honderduit praatte over wat de koningin hem allemaal verteld had, en vervolgens zijn majesteit zijn diepste verontschuldigingen moest aanbieden om tenslotte met zijn staart tussen de benen uit de Kamer te vertrekken. Nu is van zo'n reactionaire corpsbal nog wel te verwachten dat hij kruiperig boete doet, omdat hij de zwijgcode had doorbroken. Dit verschijnsel is zelfs in de Nederlandse taal terecht gekomen als een zogenaamd 'Boekestijntje'. Momenteel ligt voormalig premier en minister van Staat Ruud Lubbers zwaar onder vuur omdat ook hij uit de school heeft geklapt, maar ik zal u eerst even uitleggen waarom dit eigenlijk zo erg gevonden wordt.

Er zit namelijk een mevrouw zonder legitiem democratisch mandaat in onze regering. Zij zit daar alleen maar omdat zij ooit toevallig in een bepaalde wieg lag, en overigens laat zij zich over drie maanden door haar zoon opvolgen. Deze mevrouw is een soort erfelijke black box in onze regering omdat zij zich als enige aan gezonde parlementaire controle onttrekt. Net als in een vliegtuig is die black box in onze regering ook oranje, en precies die kleur is het begin van alle narigheid. Net zoals ieder ander in de regering heeft die ongekozen mevrouw namelijk ook een mening, maar het rare is dat zij die niet mag uiten. Dus dan zit er nog maar één ding op: geheim houden. Dat maakt deze ongekozen mevrouw niet per se tot een gluiperd, maar dat geheime aspect is gewoonweg inherent aan het systeem van onze constitutionele monarchie. Discretie is niet alleen de essentie, maar ook de hoeksteen van de constitutionele monarchie: wil de koning efficiënt handelen, dan moet hij noodzakelijk discreet handelen. Mocht het onverhoopt toch mis gaan, dan heeft ons hybride politiek bestel een veiligheidssysteem ingebouwd, namelijk door deze ongekozen mevrouw onschendbaar te maken. Eenvoudig gezegd komt dat hierop neer dat voor alles wat zij doet en zegt de zittende premier opdraait, begrijpt u wel? Nee? Dat kan goed kloppen, want er is namelijk helemaal niemand die dat begrijpt.

De Telegraaf, 31 januari 2013

Niettemin is er momenteel veel kritiek op Lubbers, omdat hij heeft onthuld dat Juliana tegenover hem haar twijfels uitsprak over Willem-Alexander, namelijk of hij wel geschikt zou zijn als staatshoofd. Terecht of niet, verontrustender is echter de hoek waar die kritiek vandaan komt. Zoals gezegd, van neoconservatieve zijde of van klein christelijk rechts is zoiets nog wel te verwachten. Vandaag in De Telegraaf (een soort krant, althans, het wordt op krantenpapier gedrukt) meent vrijetijdsrepublikein Ronald van Raak van de SP dat 'dit soort dingen niet op straat hoort te liggen'.

Kijk, dat Van Raak zijn republikeinse voorkeur verloochent omwille van de fractiediscipline, vage populariteitspeilingen of een nog vagere pragmatiek van het politiek bedrijf — geef het een naam — weten we intussen wel. Veel kwalijker is echter dat Van Raak het nu zelfs voor deze rare familie opneemt door de zweem van geheimzinnigheid rond hen intact te willen laten. Juíst een republikein dient er álles aan te doen om transparantie en openheid van bestuur na te streven, en ieder wissewasje rondom de zelfverklaard goddelijk uitverkoren familie — hoe onbenullig ook — demonstratief juíst op straat te gooien en collega-politici daartoe aan te moedigen. Als republikein in de Kamer moet Van Raak er álles, maar dan ook álles, aan doen om deze open zenuw van onze constitutionele monarchie als voortstrompelend politiek systeem nog verder bloot te leggen en waar mogelijk die kwetsbaarheid juist te vergroten.

Maar de maat is nu meer dan vol, en kan men Ronald van Raak inmiddels als een gewone monarchist beschouwen.



¶