Inmiddels is gebleken dat demissionair premier Rutte niet sterk genoeg is om Beatrix te weerstaan in haar wens om de beëdiging van nieuwe ministers buiten de openbaarheid te houden. Anderzijds lijkt de Kamer thans te persisteren door te eisen dat de aangenomen motie wordt uitgevoerd. Immers, de kwestie geldt niet als controversieel en niets zou het kabinet in de weg kunnen of mogen staan. Wat zou dit kunnen betekenen, met de nadruk op 'kúnnen'?
Als het staatshoofd haar hakken in het zand zou blijven zetten, zou deze kwestie theoretisch tot een langdurige en diepe constitutionele crisis kunnen leiden, want bij onze monarchie is het per definitie de vraag bij wie de soevereiniteit ligt: de koning of het volk? Het antwoord daarop zou dan domweg worden beslecht door degene met de langste adem. Iedereen herinnert zich de kwestie rond Willy Lages, waarbij Juliana soortgelijk gedrag vertoonde tot zij uiteindelijk wél haar zin kreeg en er zelfs een minister voor werd vervangen. Maar toch lijkt een dergelijk scenario in dit geval onwaarschijnlijk.
Wat zou hier dan achter kunnen zitten? Het zóu kunnen — republikeinen zijn van nature erg achterdochtig — dat Beatrix hiermee stilletjes preludeert op een troonswisseling inclusief overstap naar een ceremonieel koningschap. De discussie over haar macht leidt er immers iedere keer toe dat de roep om een volledige depolitisering van het koningschap luider wordt, en het heeft er de schijn van dat die discussie nu wordt geforceerd over een inhoudelijk zuiver ceremoniële aangelegenheid. Hier wordt louter de principiële vraag over de soevereiniteit op scherp gezet, maar is het sop deze constitutionele kool eigenlijk wel waard?
Inmiddels is de Motie Kolfschoten (1971) onder het stof vandaan getrokken; een simpele wijziging in het Reglement van Orde van de Tweede Kamer waardoor de macht van de koning slechts schijnbaar afneemt. Als volwaardig lid van de regering blijft de koning nog steeds betrokken bij alle staatszaken, zij het alleen onzichtbaarder. Thans zou de koning, door deze inhoudelijk onbenullige kwestie over de ministersbeëdiging door te drukken de roep om een ceremonieel koningschap kunnen forceren, om vervolgens 'netjes' toe te geven aan de eis van de volksvertegenwoordiging. Daarmee is de weg dan geplaveid voor een verdere depolitisering van haar functies. Die kunnen dan tenslotte worden overgedragen op haar politiek evident minder capabele zoon, en is de monarchie gered.
Dan zitten we met een volledig onkwetsbare koning in een ceremoniële monarchie opgezadeld, en daar komen we nooit meer vanaf.
Nooit meer.
¶
Als het staatshoofd haar hakken in het zand zou blijven zetten, zou deze kwestie theoretisch tot een langdurige en diepe constitutionele crisis kunnen leiden, want bij onze monarchie is het per definitie de vraag bij wie de soevereiniteit ligt: de koning of het volk? Het antwoord daarop zou dan domweg worden beslecht door degene met de langste adem. Iedereen herinnert zich de kwestie rond Willy Lages, waarbij Juliana soortgelijk gedrag vertoonde tot zij uiteindelijk wél haar zin kreeg en er zelfs een minister voor werd vervangen. Maar toch lijkt een dergelijk scenario in dit geval onwaarschijnlijk.Wat zou hier dan achter kunnen zitten? Het zóu kunnen — republikeinen zijn van nature erg achterdochtig — dat Beatrix hiermee stilletjes preludeert op een troonswisseling inclusief overstap naar een ceremonieel koningschap. De discussie over haar macht leidt er immers iedere keer toe dat de roep om een volledige depolitisering van het koningschap luider wordt, en het heeft er de schijn van dat die discussie nu wordt geforceerd over een inhoudelijk zuiver ceremoniële aangelegenheid. Hier wordt louter de principiële vraag over de soevereiniteit op scherp gezet, maar is het sop deze constitutionele kool eigenlijk wel waard?
Inmiddels is de Motie Kolfschoten (1971) onder het stof vandaan getrokken; een simpele wijziging in het Reglement van Orde van de Tweede Kamer waardoor de macht van de koning slechts schijnbaar afneemt. Als volwaardig lid van de regering blijft de koning nog steeds betrokken bij alle staatszaken, zij het alleen onzichtbaarder. Thans zou de koning, door deze inhoudelijk onbenullige kwestie over de ministersbeëdiging door te drukken de roep om een ceremonieel koningschap kunnen forceren, om vervolgens 'netjes' toe te geven aan de eis van de volksvertegenwoordiging. Daarmee is de weg dan geplaveid voor een verdere depolitisering van haar functies. Die kunnen dan tenslotte worden overgedragen op haar politiek evident minder capabele zoon, en is de monarchie gered.
Dan zitten we met een volledig onkwetsbare koning in een ceremoniële monarchie opgezadeld, en daar komen we nooit meer vanaf.
Nooit meer.
3 opmerkingen:
Misschien nog een eenvoudigere oplossing, dit twitterde Pechthold:
"Schitterend initiatief van de gemeente Amsterdam! Weg met die rare driekleur. Nederland bestaat niet meer, wij zijn allen Europeanen".
Als dat zo is hebben we helemaal geen staatshoofd meer nodig. Afschaffen dat Efteling gedoe.
Dat is het punt niet, staatshoofd, gouverneur of satraap: wij willen een gekozen bestuur dat aangesproken kan worden op hun doen en laten.
Verbaast me niks dat Rutte niet sterk genoeg bleek. Heb hem er vanaf het begin al van verdacht een buikspreekpop te zijn. Zelfs zijn gezicht lijkt er op... :D
Een reactie posten