Nu we het toch over die rare koninklijke onschendbaarheid hebben: Den Haag, station Hollands Spoor, linkervleugel aan de kant van de taxi's. Sinds 1893 heeft dit monumentale station links van de hoofdingang een koninklijke wachtkamer die — hoe kan het ook anders — niet meer in gebruik is. Het beeldhouwwerk is verzorgd door Van den Bossche en Crevels, hetzelfde atelier dat ook nog meewerkte aan de gouden koets. Onderstaande beelden (of hier in hogere resolutie) tonen de allegorie die rechts van de koninklijke luifel in de voorgevel is geplaatst:
Links zien we een engel die de bazuin schalt, twee muzen van wie de één met ontblote borst een schilderspalet vasthoudt terwijl Terpsichore lieflijke tonen op Davids harp tokkelt. Voor hen drie horigen die sleutels, een toorts en een schoof(?) aanbieden. Vooraan een knielende onderdaan, die deemoedig en met smekende blik het boek van de wet openslaat.
In het midden staat op een verhoging fier rechtop, statig, voornaam, met visionaire blik tot ver over de horizon gericht, de Uitverkorene, zich kennelijk bewust van de loodzware, maar sacrale taak die haar door God op de schouders is gelegd. Haar rechterhand houdt vastberaden de eed vast op de lex die zij zojuist gezworen heeft, terwijl haar andere hand plichtsgetrouw naar de kroon wijst die haar aan de voeten is gelegd. Intussen laat zij zich aan weerszijden toewuiven met palmtakken zoals wij die kennen uit de vertelling van Jezus' glorieuze intocht in Jeruzalem.
De figuren ter rechterzijde van de Doorluchtige kijken met smachtende blik op naar de Soeverein Derzelve, en smeken om haar goedertierenheid: een jonge moeder draagt ootmoedig haar dierbare toekomst als anathema op de arm, terwijl het leger dienstbaar voor zijn Verhevene knielt. De engel echter, heeft haar bazuingeschal voor een moment gestaakt om Kleio aanwijzingen te geven over hetgeen in de annalen der geschiedenis opgetekend dient te worden: Oranje.
Deze overdosis aan protserige kitsch van pseudo neo-classicistisch gefreubel; dit ranzige negentiende-eeuwse laxeermiddel dat thuishoort in het genre getrimde poedel, verzilverd bonbonschaaltje en Albert Verlinde, schreeuwt een stuitende onbescheidenheid uit die opzettelijk de burger lijkt te willen beledigen. Deze familie voor schut zetten kan al lang niet meer, want doen ze zelf al met hun eigen hagiografisch-platte vensterbankheroïek. Maar wie ziet hoe zij zichzelf hiermee schaamteloos tot goddelijke proporties pogen op te blazen, kán haast niet anders meer dan hen ook opzettelijk beledigen.
¶
Links zien we een engel die de bazuin schalt, twee muzen van wie de één met ontblote borst een schilderspalet vasthoudt terwijl Terpsichore lieflijke tonen op Davids harp tokkelt. Voor hen drie horigen die sleutels, een toorts en een schoof(?) aanbieden. Vooraan een knielende onderdaan, die deemoedig en met smekende blik het boek van de wet openslaat.
In het midden staat op een verhoging fier rechtop, statig, voornaam, met visionaire blik tot ver over de horizon gericht, de Uitverkorene, zich kennelijk bewust van de loodzware, maar sacrale taak die haar door God op de schouders is gelegd. Haar rechterhand houdt vastberaden de eed vast op de lex die zij zojuist gezworen heeft, terwijl haar andere hand plichtsgetrouw naar de kroon wijst die haar aan de voeten is gelegd. Intussen laat zij zich aan weerszijden toewuiven met palmtakken zoals wij die kennen uit de vertelling van Jezus' glorieuze intocht in Jeruzalem.
De figuren ter rechterzijde van de Doorluchtige kijken met smachtende blik op naar de Soeverein Derzelve, en smeken om haar goedertierenheid: een jonge moeder draagt ootmoedig haar dierbare toekomst als anathema op de arm, terwijl het leger dienstbaar voor zijn Verhevene knielt. De engel echter, heeft haar bazuingeschal voor een moment gestaakt om Kleio aanwijzingen te geven over hetgeen in de annalen der geschiedenis opgetekend dient te worden: Oranje.
Deze overdosis aan protserige kitsch van pseudo neo-classicistisch gefreubel; dit ranzige negentiende-eeuwse laxeermiddel dat thuishoort in het genre getrimde poedel, verzilverd bonbonschaaltje en Albert Verlinde, schreeuwt een stuitende onbescheidenheid uit die opzettelijk de burger lijkt te willen beledigen. Deze familie voor schut zetten kan al lang niet meer, want doen ze zelf al met hun eigen hagiografisch-platte vensterbankheroïek. Maar wie ziet hoe zij zichzelf hiermee schaamteloos tot goddelijke proporties pogen op te blazen, kán haast niet anders meer dan hen ook opzettelijk beledigen.
3 opmerkingen:
LS...
Wordt toch de hoogste tijd dat het boek "Het Ronde Huis " uitkomt van Ton Biesemaat(Heb geen aandelen !) En dat de mensen die nog kunnenn lezen ook gaan LEZEN. De leugenachtige " Elite " heeft haar/zijn langste tijd gehad. Op alle niveaux valt het imperium van leugen, bedrog,misdaad in zijn meest wanstaltige satanische vorm door de mand en erger. we gaan het nog allemaal meemaken !
Een terrasje pakken en even in het zonnetje zitten doet vaak wonderen.
"protserige kitsch van pseudo neo-classicistisch gefreubel", "ranzige negentiende-eeuwse laxeermiddel dat thuishoort in het genre getrimde poedel, verzilverd bonbonschaaltje en Albert Verlinde", "hagiografisch-platte vensterbankheroïek". Er is er maar 1 die zo kan schrijvenm en iedereen weet wel wie dat is
Een reactie posten