Priegelpraat

Tussen de draaimolen en het reuzenrad van de verkiezingskermis staat er ineens zo'n oublollige attractie uit halverwege de negentiende eeuw: de vrouw-met-de-baard, de man-met-de-drie-benen, het jongetje-met-het-muizenhoofd en — jawel — ook het gekroonde hoofd. Dat het middeleeuwse ondemocratische relict van de monarchie nadrukkelijk een legitimatie behoeft blijkt wel uit de priegelpraat die geregeld in de kranten opdoemt. Onlangs verschenen weer wat artikelen met banale titels zoals 'Tegen een monarchie kan geen politicus op', en 'Oudere vorst moet opvolger ruimte bieden'. Deze twee publicaties in het Reformatorisch Dagblad zijn van die sneue pogingen de voortstrompelende monarchie nog wat langer op de been te houden. U kunt er eventueel op klikken (behalve op zondag, uiteraard), maar de inhoud is even voorspelbaar als triviaal: 'de monarchie zou als een bindende en stabiele factor fungeren waar geen politicus tegen op kan',— dat soort geneuzel.

Precies als bij de aanblik van de vrouw-met-de-baard bekruipt de lezer zo'n ongemakkelijk gevoel eigenlijk niet precies te weten of hier nu om moet worden gelachen of juist gehuild. Bij mij werd het een lachsalvo eindigend in een hoestbui. Kijk, het punt is namelijk dit: neem nu eens een willekeurige republiek, bijvoorbeeld Frankrijk of Duitsland. Ofschoon beide landen een totaal verschillende structuur van politieke stelsels hebben, verschijnen er in die landen nooit — echt helemaal nooit — opiniërende artikelen in de kranten die krampachtig de republiek rechtvaardigen uit angst tot een monarchie te vervallen, laat staan dat er de terugkeer van de monarchie bepleit wordt. Waarom niet? Heel simpel, omdat zij dat onhandige politieke fossiel als een museaal curiosum hebben opgeborgen. De politiek evolueert namelijk slechts één kant op; vragen om een monarchie in een republiek zou het bepleiten van bestuurlijke regressie zijn. Daarom verschijnen zulk soort artikelen dus ook nooit in landen met een republiek.

Kiki Smith - Untitled
(Whitney Museum of American Art, New York)

Zo'n twijfel of er nu gelachen of gehuild moet worden, is echter in het geheel niet aanwezig bij het lezen van dit artikel uit een andere christelijke krant, het Nederlands Dagblad. Hiermee kan men zich ongeremd huilend van het lachen van zijn of haar stoel laten glijden. De Deense wetenschapper Christian Bjørnskov heeft onlangs namelijk het geluksgevoel tussen burgers van republieken vergeleken met dat van onderdanen in een monarchie. En wat bleek? Jawel, de onderdanen in een monarchie zijn het gelukkigst! 'De belangrijkste verklaring voor dat verschil is de mate van vertrouwen die burgers in elkaar hebben', aldus de hoogleraar.

Zoals u weet meten wetenschappers, daarna schrijven ze allemaal ingewikkelde getallen op om er tenslotte indrukwekkende grafieken van te maken, met dit als verbluffende uitkomst. Heimelijk is de Deense onderzoeker de slaapkamers van Denen en Fransen binnengeslopen om zijn gepatenteerde geluksmeter in zekere lichaamsopeningen te schuiven en kwam tot de volgende opzienbarende conclusie: de Denen zijn — om precies te zijn — twee keer zo gelukkig als de Fransen. Niet twee keer zoveel Denen zijn gelukkiger dan de Fransen; neen, iedere Deen is twee keer zo gelukkig als iedere Fransman. En geen 1,9 keer, neen, exact twéé keer volgens zijn metingen. En waarom? Welnu, zo jubelt de professor, omdat de Denen in een monarchie leven! De geleerde heeft zelfs een nóg nauwkeuriger analyse: in een protestantse monarchie. Ziehier dus ook meteen de verklaring waarom die arme Spaanse onderdanen in hun katholieke monarchie er zoveel beroerder aan toe zijn dan wij, hoewel zij wel weer gelukkiger zullen zijn dan die republikeinse Italianen en Grieken. Maar ondanks hun financiële misère zijn de Spanjaarden naar schatting toch nog zeker wel een factor 1,592 tot 1,603 gelukkiger dan die rijke, maar diepongelukkige Duitsers, omdat die hun uitzichtloze bestaan in een grauwe republiek moeten slijten.

Eindelijk weten we dus waarom de Duitse en Franse samenlevingen als kruimige aardappels uit elkaar vallen, terwijl wij hier in Nederland juist zo dól op elkaar zijn, getuige bijvoorbeeld de liefdevolle retoriek van onze Broeder Wilders: onze protestantse monarchie bindt ons namelijk niet alleen samen, maar zij geeft ons ook nog eens meer vertrouwen in elkaar. Sterker nog, we worden er zelfs gelukkiger van, maar liefst met een factor twee om precies te zijn. Daarom springen Nederlanders 's morgens dus exact twee keer zo hoog uit bed als de Duitsers (uitgedrukt in centimeters per relatieve massa onderdaan respectievelijk burger), en daarom glimlachen Denen exact twee keer zo vriendelijk als de Fransen (uitgedrukt in verbruikte kJ per bewogen gelaatsspier).

Op de vraag of het resultaat van zijn verbluffende wetenschappelijke onderzoek eventueel ook politieke impact kan hebben, antwoordt de hoogleraar: '...meer geluk, minder corruptie en dergelijke. Het wordt veel gemakkelijker te pleiten voor het onderhouden van een koninklijke familie, als je op de gunstige effecten kunt wijzen.' Eindelijk — eindelijk — eíndelijk weten we nu dus ook waarom we onze koninklijke familie moeten onderhouden: voor meer geluk en minder corruptie! Nu moet ik toch echt een traantje wegpinken, maar dan van geluk welteverstaan.

Want vergis u niet: ik lach inmiddels écht niet meer om het onderzoek van de Deense geleerde; neen, ik ga straks juichend mijn bed in omdat ik zo dolgelukkig ben onderdaan in een protestantse monarchie te mogen zijn! En morgenochtend zit ik aan de koffie met een gelukzalige glimlach het Wilhelmus te neuriën. Het is geweldig, eindelijk is wetenschappelijk bewezen dat ik mijn levensgeluk aan onze protestantse monarchie te danken heb,— eíndelijk! De wetenschap staat voor niets.

Ik ben hélemaal om!



¶