'Het valt op dat het politieke establishment vaak zonder morele terughoudendheid het morele vingertje heft naar landen als China inzake "schendingen van mensenrechten", maar het eigen koloniale verleden en de oorlogsmisdaden die destijds zijn begaan, maar moeizaam onder ogen wil zien, laat staan dat men serieus nadenkt over rechtsherstel voor de nabestaanden'.
G.R. Jones (UvA)
Het is alweer enkele jaren geleden dat ik een Duitse boer in het piepkleine dorpje Lemgow sprak. 'Oh, u bent Nederlands. Ja, daar ben ik wel eens geweest, dat was ongeveer in de jaren '42 en '43. Aardige mensen die Nederlanders, maar toch — om de één of andere reden mochten zij ons niet zo...' U begrijpt: mijn fles viel in de plee van louter verbijstering. Vanwaar deze inleidende anekdote? Welnu, vanavond zendt omroep Max het eerste deel uit van een tweedelige documentaire over de moorden die gepleegd zijn op de Nederlandse bezetter door de Indonesische vrijheidsstrijders.
'Archief van tranen I' (Omroep Max, 12 juli 2012)
Inderdaad ja, bezetter, want dat waren wij, net zoals de Duitsers hier gedurende de Tweede Wereldoorlog. Nederland was een onderdrukkende koloniale macht die de Indonesische bevolking gedurende drie eeuwen heeft vernederd, uitgezogen, uitgebuit en vermoord. En dat allemaal voor ons eigen materiële gewin, nergens anders om. Waar eufemistisch gesproken wordt over een 'politionele actie' is gewoon sprake van oorlog; een laatste gewelddadige poging om Nederlands-Indië alsnog aan ons brute gezag te onderwerpen. Pas nadat de indertijd zojuist opgerichte Verenigde Naties dreigden om voor Nederland de kraan met Marshall-dollars dicht te draaien, ging Wilhelmina door de knieën en konden de onderhandelingen beginnen.
Maar laat ook daar geen enkel misverstand over bestaan, want slechts weinigen weten dit: de Nederlanders hebben de Indonesiërs niet alleen voor hun eigen onafhankelijkheid laten opdraaien, maar hebben hen zélfs de oorlog die tegen hen was gevoerd laten betalen. Jawel, u leest het goed, zo was het namelijk door ons bedongen bij de soevereiniteitsoverdracht. In totaal 600 miljoen gulden, te betalen vanaf 1973 in 30 jaarlijkse termijnen. Uiteindelijk heeft Indonesië tot 2003 de slachtpartijen die onder hen waren aangericht tot de laatste cent moeten afbetalen aan haar eigen moordenaars en onderdrukkers.
Het schaamteloze Tempo Doeloe-sentiment van de Nederlanders die nu nog krokodillentranen huilen, staat in één lijn met de jankende Spanjaarden die in 1648, de huilende Fransen die in 1815 en de jammerende Duitsers die in 1945 hier met verklaarbaar — en dat is iets anders dan gerechtvaardigd — excessief geweld het land zijn uitgetrapt. Naast het onvoorstelbare individuele leed moet eindelijk onder ogen worden gezien dat net zomin als de Spanjaarden, Fransen en Duitsers destijds iets in Nederland te zoeken hadden, precies datzelfde gold voor de Nederlanders in Indonesië.
De tragische geschiedenis, die als gevolg van eeuwenlange opgekropte haat tegen de Nederlandse bezettingsmacht tot uitbarsting kwam, en die vanavond in de documentaire onder de veelzeggende titel 'Archief van tranen' besproken wordt, dient vooraleerst nadrukkelijk verklaard te worden als reactie op het repressieve Nederlandse koloniale regime.
Het is een verklaring, geen rechtvaardiging — van geen van beide zijden, overigens — want die is er voor geweld namelijk nooit.
Literatuur:
¶
G.R. Jones (UvA)
Het is alweer enkele jaren geleden dat ik een Duitse boer in het piepkleine dorpje Lemgow sprak. 'Oh, u bent Nederlands. Ja, daar ben ik wel eens geweest, dat was ongeveer in de jaren '42 en '43. Aardige mensen die Nederlanders, maar toch — om de één of andere reden mochten zij ons niet zo...' U begrijpt: mijn fles viel in de plee van louter verbijstering. Vanwaar deze inleidende anekdote? Welnu, vanavond zendt omroep Max het eerste deel uit van een tweedelige documentaire over de moorden die gepleegd zijn op de Nederlandse bezetter door de Indonesische vrijheidsstrijders.
'Archief van tranen I' (Omroep Max, 12 juli 2012)
Inderdaad ja, bezetter, want dat waren wij, net zoals de Duitsers hier gedurende de Tweede Wereldoorlog. Nederland was een onderdrukkende koloniale macht die de Indonesische bevolking gedurende drie eeuwen heeft vernederd, uitgezogen, uitgebuit en vermoord. En dat allemaal voor ons eigen materiële gewin, nergens anders om. Waar eufemistisch gesproken wordt over een 'politionele actie' is gewoon sprake van oorlog; een laatste gewelddadige poging om Nederlands-Indië alsnog aan ons brute gezag te onderwerpen. Pas nadat de indertijd zojuist opgerichte Verenigde Naties dreigden om voor Nederland de kraan met Marshall-dollars dicht te draaien, ging Wilhelmina door de knieën en konden de onderhandelingen beginnen.
Maar laat ook daar geen enkel misverstand over bestaan, want slechts weinigen weten dit: de Nederlanders hebben de Indonesiërs niet alleen voor hun eigen onafhankelijkheid laten opdraaien, maar hebben hen zélfs de oorlog die tegen hen was gevoerd laten betalen. Jawel, u leest het goed, zo was het namelijk door ons bedongen bij de soevereiniteitsoverdracht. In totaal 600 miljoen gulden, te betalen vanaf 1973 in 30 jaarlijkse termijnen. Uiteindelijk heeft Indonesië tot 2003 de slachtpartijen die onder hen waren aangericht tot de laatste cent moeten afbetalen aan haar eigen moordenaars en onderdrukkers.
Het schaamteloze Tempo Doeloe-sentiment van de Nederlanders die nu nog krokodillentranen huilen, staat in één lijn met de jankende Spanjaarden die in 1648, de huilende Fransen die in 1815 en de jammerende Duitsers die in 1945 hier met verklaarbaar — en dat is iets anders dan gerechtvaardigd — excessief geweld het land zijn uitgetrapt. Naast het onvoorstelbare individuele leed moet eindelijk onder ogen worden gezien dat net zomin als de Spanjaarden, Fransen en Duitsers destijds iets in Nederland te zoeken hadden, precies datzelfde gold voor de Nederlanders in Indonesië.
De tragische geschiedenis, die als gevolg van eeuwenlange opgekropte haat tegen de Nederlandse bezettingsmacht tot uitbarsting kwam, en die vanavond in de documentaire onder de veelzeggende titel 'Archief van tranen' besproken wordt, dient vooraleerst nadrukkelijk verklaard te worden als reactie op het repressieve Nederlandse koloniale regime.
Het is een verklaring, geen rechtvaardiging — van geen van beide zijden, overigens — want die is er voor geweld namelijk nooit.
Literatuur:
- E. van Vught - Zwartboek Nederland Overzee. (Uitgeverij Aspekt, Soesterberg 2002)
- Prof. Dr. C.V. Lafeber - Met klewang en knuppel. (Eigen beheer, Goirle 2000. Wellicht te bestellen via Pro Republica)
- Er waren er die niet gingen
4 opmerkingen:
Heel goed dat de aandacht hierop gevestigd wordt en des te bedenkelijker dat de gouden koets nog steeds "opgesierd" wordt met afbeeldingen die ons uitsluitend met schaamte zouden moeten vervullen. Het tegendeel is echter waar. De "koninklijke" familie piekert er niet over de versiersels te laten verwijderen. Hieruit spreekt trots op de Nederlandse wandaden en het is sarren van de nabestaanden van de slachtoffers. En nu pronken met het leed dat "ons" is aangedaan. BAH!
En dan te bedenken dat ons aller Bernhard
uitgekozen was
om over dat land de baas te spelen.
Dat was eigenlijk omdat hij geen stadhouder mocht worden.
LS...
Zo stond ik ook eens een keer aan de waterlijn in Scheveningen naar de ondergaande zon te kijken... Voor mij een oudere man en een jongeling... Zegt de jongeling: Schade Großvater, dass hat hier alles von uns sein können...
max is bagger en de slag in de java zee een opzettelijke genocide
Een reactie posten