Voor grauwe gebouwen staan ze, met bloedeloze ingevallen wangen in onafzienbaar lange rijen, zwijgend, moedeloos, gebroken, met gekromde ruggen en de holle ogen teneergeslagen. Sommigen van hen mogen naar niet binnen, maar anderen moeten juist. De in lompen gehulden, de kanslozen, de hopelozen, de overtolligen, het menselijk afval van de sacrosancte Marktwerking. Lasciate ogni speranza, voi ch'intrate — laat alle hoop varen, gij die hier binnentreedt. De regen is dun en zuur en vermengt zich tot een penetrante geur van zweet en urine, want die kost immers niets. Al het overige is een linkse hobby, zelfs de zon. Neuriën is inmiddels bij wet verboden, en sinds kort ook kleur.
Kinderen spelen al lang niet meer: op hun blote knietjes kruipen zij over de straten, peuterend tussen het plaveisel op zoek naar niets, want ook dat is gratis. Aan de overkant van het plein galmt het schrapende geluid van een afbraakplank, die moeizaam wordt voortgesleurd door een oude man, onderweg naar zijn kartonnen doos.
En over het afbrokkelende pleisterwerk hangt een vale, gescheurde afbeelding van De Schaterlach, de neoliberale grote bek: hard, brutaal en zonder mededogen. Vragen uit de praktijk beantwoordt hij uit de theorie. Voor wie moeite heeft met zijn principes trekt hij probleemloos en losjes andere tevoorschijn: collaboreren met berijmde psalmen of heulen met soldatenlaarzen,— voor hem is het allemaal om 't even. Naar boven likken en naar beneden schoppen; alles is geoorloofd zolang de tabellen en statistieken zijn inquisitoire rechtvaardigheid maar aantonen.
Levensgeluk is een privilege dat nog maar voor weinigen is weggelegd. In een onneembaar bastion van licht wordt vrolijk het glas op de majesteit geheven, hun archetypisch ideaal van duister gescharrel, en waar cynische bankiers met bankbiljetten lachend elkaars sigaren aansteken. God is voor ons allen, dus bidden is toegestaan — mits zonder hoofddoekje — want het mag immers niets kosten. De rest wordt geregeld en geritseld met een vrind.
Iedere onderdaan is ondergedompeld in het kille vruchtwater van de wanhoop. En in de verte krast een raaf, als een klaaglijke schreeuw, maar die zal nooit verder kunnen reiken dan de loden hemel.
Maar de staatsschuld is tenminste weggewerkt,— dat dan weer wel.
¶
Kinderen spelen al lang niet meer: op hun blote knietjes kruipen zij over de straten, peuterend tussen het plaveisel op zoek naar niets, want ook dat is gratis. Aan de overkant van het plein galmt het schrapende geluid van een afbraakplank, die moeizaam wordt voortgesleurd door een oude man, onderweg naar zijn kartonnen doos.En over het afbrokkelende pleisterwerk hangt een vale, gescheurde afbeelding van De Schaterlach, de neoliberale grote bek: hard, brutaal en zonder mededogen. Vragen uit de praktijk beantwoordt hij uit de theorie. Voor wie moeite heeft met zijn principes trekt hij probleemloos en losjes andere tevoorschijn: collaboreren met berijmde psalmen of heulen met soldatenlaarzen,— voor hem is het allemaal om 't even. Naar boven likken en naar beneden schoppen; alles is geoorloofd zolang de tabellen en statistieken zijn inquisitoire rechtvaardigheid maar aantonen.
Levensgeluk is een privilege dat nog maar voor weinigen is weggelegd. In een onneembaar bastion van licht wordt vrolijk het glas op de majesteit geheven, hun archetypisch ideaal van duister gescharrel, en waar cynische bankiers met bankbiljetten lachend elkaars sigaren aansteken. God is voor ons allen, dus bidden is toegestaan — mits zonder hoofddoekje — want het mag immers niets kosten. De rest wordt geregeld en geritseld met een vrind.
Iedere onderdaan is ondergedompeld in het kille vruchtwater van de wanhoop. En in de verte krast een raaf, als een klaaglijke schreeuw, maar die zal nooit verder kunnen reiken dan de loden hemel.
Maar de staatsschuld is tenminste weggewerkt,— dat dan weer wel.
6 opmerkingen:
Iedereen moet maar weer eens de DVD van Fritz Lang's Metropolis op zetten, dan weet men weer waar het groot-kapitaal naar streeft! Als visualisering van de openingsalinea hierboven.
Gegroet, Edmond V.O. Katusz
Prachtig beschreven en niet bezijden de realiteit. We moeten echter niet vergeten dat deze gladjakker is gekozen door, behalve het beschreven gespuis, jeugdig onbenul. Mijn vurige wens is dat datzelfde onbenul keihard op de bek gaat en het stinkend rijke rapaille, omkomt in eigen overdadigheid. (om over overbodigheid maar te zwijgen)
Wat ben je toch een uitmuntende schrijfster, Wendela. Het beeld van de kleurloze wanhoop staat voorgoed op mijn netvlies gegrift. Evenals die uit zijn verband gerukte grote bek van het plaatje.
helemaal mee eens schitterend geschreven. graag meer
Zulks een schoone tekst. Voorts zou ik willen opmerken, dat u een meester bent in het naar buiten brengen van zulke diepgaande sentimenten, daar kan geen subjectiviteitskloof tegenop.
"Naturalmente una volta che ci siamo impadroniti dello Stato. Infatti la sola vera anarchia è quella del potere."
Zie het Meesterwerk
http://www.youtube.com/watch?v=TraX8i6a_UY
Zoiets: 5:50 - 8:30
Gegroet, Edmond V.O. Katusz
Een reactie posten