Toen donderdag een open zenuw van de monarchie geraakt werd schoot heel politiek Den Haag reflexmatig in een kramp, terwijl bij het publiek juist een aan meligheid grenzende lacherigheid ontstond. Iedereen weet immers hoe het zit — het was de koningin die achter het initiatief zat om de informateurs ten paleize te ontbieden — maar geen van de politici die dat hardop durfde te zeggen. De potsierlijke pogingen van Ruud Lubbers ten spijt om een discussie rond de koningin in de kiem te smoren, doet de statige monarchie dan ineens denken aan zo'n oubollig blijspel van John Lantings Theater van de Lach: man komt thuis, minnaar in de kast. Oh nee, blijkt andere minnaar, dus die onder het bed. Man toch thuis, wil kast openen, enzovoort.
Ineens tekent zich glashelder af hoe moeizaam de monarchie binnen ons politieke bestel voortstrompelt, als zo'n hele slechte 19e-eeuwse Italiaanse operette, gespeeld door aanstellerige sopranen met topzware kapsels, wier hoektanden bij het zingen van de hoge C in hun oorbellen blijven steken. Het zou vrolijk zijn als het allemaal niet zo treurig was.
Het werd vrijdag dan ook geen kennismakingsgesprek — mevrouw Van Amsberg kent immers de heren Bos en Kamp reeds zeer lang, en bovendien mocht er inhoudelijk niet over de formatie gesproken worden — dus daarom noemde men het maar een beleefdheidsbezoek. Wat er allemaal tijdens dit kennisheidsgesproek of beleefdmakingsbesprek is gebeurd zullen we echter nooit te weten komen, want zo werkt een constitutionele monarchie nu eenmaal.
Desalniettemin zijn er dan nog steeds oerconservatieve lieden die tegen beter weten in menen een lans te moeten breken voor onze operettemonarchie: 'formeel' zouden de critici weliswaar 'gelijk hebben', het systeem 'klopt principieel op geen enkele manier', maar de traditie zou men toch moeten laten prevaleren om de 'mythe en het mystieke van Huis ten Bosch' in stand te houden. Luister en huiver naar hoe Jort Kelder het formuleert:
Jort Kelder (DWDD) en meligheid bij Pauw & Witteman over Beatrix' bemoeienissen met de formatie
Als ankerpunt in onze vaderlandse geschiedenis noemt onze Nationale Knuffelkakker 1848, sinds welk jaar de ministers verantwoordelijkheid dragen voor de onschendbare koning. Veiligheidshalve beperkt Kelder zich echter tot de reeks Beatrix-Juliana-Wilhelmina, want als hij nog één generatie verder terug was gegaan zou de knettergekke koning Willem III immers in beeld komen. Deze koning Gorilla, zoals hij in de volksmond werd genoemd, die bij de toenmalige minister van Defensie serieuze plannen voorlegde over hoe hij de Tweede Kamer wilde gaan belegeren en bestormen; deze volslagen idioot, deze notoire potloodventer, deze woeste koning die een lakei achter een door hem gelaten scheet aan stuurde, maakt immers op pijnlijke wijze duidelijk wat de bestuurlijke risico's zijn van erfelijk koningschap.
Kelders betoog is dan ook gefundeerd op de onjuiste premissen van een plat argumentum ad antiquitatem, waar onherroepelijk de bodem onderuit valt omdat immers álle koningschappen deel uitmaken van diezelfde traditie. Het behoud van onpraktische en immorele toestanden, zoals het vervoer met paard en wagen, geen kiesrecht voor vrouwen en zelfs lijfstraffen, zijn middels een beroep op achterhaalde traditionele premissen op dezelfde wijze immers altijd te rechtvaardigen.
Of de voorspelde chaos rondom de formatie uitblijft is thans nog maar zeer de vraag, maar áls die inderdaad mocht uitbreken dan is die niet het gevolg van het ontbreken van de majesteitelijke bemoeienissen, maar juist daardoor veroorzaakt.
¶
Ineens tekent zich glashelder af hoe moeizaam de monarchie binnen ons politieke bestel voortstrompelt, als zo'n hele slechte 19e-eeuwse Italiaanse operette, gespeeld door aanstellerige sopranen met topzware kapsels, wier hoektanden bij het zingen van de hoge C in hun oorbellen blijven steken. Het zou vrolijk zijn als het allemaal niet zo treurig was.
Het werd vrijdag dan ook geen kennismakingsgesprek — mevrouw Van Amsberg kent immers de heren Bos en Kamp reeds zeer lang, en bovendien mocht er inhoudelijk niet over de formatie gesproken worden — dus daarom noemde men het maar een beleefdheidsbezoek. Wat er allemaal tijdens dit kennisheidsgesproek of beleefdmakingsbesprek is gebeurd zullen we echter nooit te weten komen, want zo werkt een constitutionele monarchie nu eenmaal.
Desalniettemin zijn er dan nog steeds oerconservatieve lieden die tegen beter weten in menen een lans te moeten breken voor onze operettemonarchie: 'formeel' zouden de critici weliswaar 'gelijk hebben', het systeem 'klopt principieel op geen enkele manier', maar de traditie zou men toch moeten laten prevaleren om de 'mythe en het mystieke van Huis ten Bosch' in stand te houden. Luister en huiver naar hoe Jort Kelder het formuleert:
Jort Kelder (DWDD) en meligheid bij Pauw & Witteman over Beatrix' bemoeienissen met de formatie
Als ankerpunt in onze vaderlandse geschiedenis noemt onze Nationale Knuffelkakker 1848, sinds welk jaar de ministers verantwoordelijkheid dragen voor de onschendbare koning. Veiligheidshalve beperkt Kelder zich echter tot de reeks Beatrix-Juliana-Wilhelmina, want als hij nog één generatie verder terug was gegaan zou de knettergekke koning Willem III immers in beeld komen. Deze koning Gorilla, zoals hij in de volksmond werd genoemd, die bij de toenmalige minister van Defensie serieuze plannen voorlegde over hoe hij de Tweede Kamer wilde gaan belegeren en bestormen; deze volslagen idioot, deze notoire potloodventer, deze woeste koning die een lakei achter een door hem gelaten scheet aan stuurde, maakt immers op pijnlijke wijze duidelijk wat de bestuurlijke risico's zijn van erfelijk koningschap.
Kelders betoog is dan ook gefundeerd op de onjuiste premissen van een plat argumentum ad antiquitatem, waar onherroepelijk de bodem onderuit valt omdat immers álle koningschappen deel uitmaken van diezelfde traditie. Het behoud van onpraktische en immorele toestanden, zoals het vervoer met paard en wagen, geen kiesrecht voor vrouwen en zelfs lijfstraffen, zijn middels een beroep op achterhaalde traditionele premissen op dezelfde wijze immers altijd te rechtvaardigen.
Of de voorspelde chaos rondom de formatie uitblijft is thans nog maar zeer de vraag, maar áls die inderdaad mocht uitbreken dan is die niet het gevolg van het ontbreken van de majesteitelijke bemoeienissen, maar juist daardoor veroorzaakt.
9 opmerkingen:
Die chaos moet er kennelijk komen anders staat mevrouw in haar hemd. Dat heet dan landsbelang.Was niet een "belangrijke" functie van het koningshuis de eenheid van het volk in stand te houden? We hebben pas in Haren gezien in wat voor een hechte samenleving wij leven en misschien, als Bea haar zin krijgt zullen we dat inderdaad ook in regeringskringen gaan beleven. In dat geval moet de conclusie van Wendela in beton gegoten worden en hopelijk een eyeopener zijn voor alle Jort Kelders van Nederland. Ik vrees weer dat dit wishful thinking is. Vasthouden aan een gedrocht wordt belangrijker gevonden dan de crisis te lijf gaan.
Er wordt weleens beweerd dat de monarchie staat voor stabiliteit. De vergelijking met een oudbollig blijspel past er veel meer bij. Wat mij enorm irriteert is het feit dat er dan altijd personen worden opgetrommeld om alles wat hartstikke scheef is weer recht te komen praten, zoals die knuffelkakker (goed gevonden). Waarom wordt er nooit iemand uitgenodigd die gewoon duidelijk en ronduit zegt dat het tijd is om te stoppen met dit krampachtig in stand houden van deze operettemonarchie.
Wendela het wordt de hoogste tijd dat ze jou uitnodigen. Jij weet altijd precies te formuleren hoe de vork in de steel zit. Het wordt tijd dat jij dit eens voor de buis gaat doen,
Komisch, maar ook om van te janken. Dat cultuurtje van blad voor de mond, beleefdheid, pretenties, politieke correctheid, taboes, protocollen. Kan je van alles onder wegmoffelen, het is een soort leiband. Nou zitten we niet meer met zo'n infantiele, getikte pennenbreker die consulaire appartementen uitwoont, om het minste zijn sabel trekt of het leger in formatie brengt bij de Kamer, maar de gevolgen zijn niet mals.
Jort, heel dubbel. Enerzijds legt hij de vinger precies op de zere plek, en anderzijds toch dat aanschurken. Zou hij dat nou doen vanwege mogelijk ostracisisme?
5:57. Und sonst ist sie das Opfer!
Eigenlijk mogen we mevrouw Van Amsberg wel dankbaar zijn voor haar bemoeizucht. Hoe opdringeriger ze zich gedraagt, hoe kwetsbaarder haar positie en hoe eerder we van haar Familie af zijn.
En dan theater op de koop toe. Wij in Huize Anoniem lagen helemaal dubbel toen Rutte met droge ogen beweerde dat Von Amsberg opgelucht zou zijn omdat ze in de formatie-nieuwe-stijl geen rol meer speelt. Ieder moment verwachtte je de welbekende Grijns te zien doorbreken, maar zelfs zijn mondhoeken trilden niet. Kostelijk.
Jammer alleen voor mevrouw Van Miltenburg, die in deze Koninklijke Komedie de rol van het Domme Gansje kreeg toebedeeld. Zielig dat ze zich daar niet in het openbaar tegen kon verdedigen (waar hebben we dat trouwens meer gehoord?)
Hahaha, schitterend!
Anoniem we zijn zo maar niet van die familie af. Zij hebben zich stevig ingenesteld, zo stevig dat het bijna onmogelijk is om van ze af te komen.
Misschien wil Wendela daar eens een artikeltje aan wagen om het uit te leggen.
Bas L., dat is waar, maar de geschiedenis zit vol onverwachte gebeurtenissen. Wie had er bijvoorbeeld in 1913 gedacht dat de Duitse keizer vijf jaar later houthakker te Doorn zou worden? Wendela's mening over dit onderwerp is ongetwijfeld zeer lezenswaardig.
De inmenging van Bea laat haar gebrek aan onpartijdigheid zien. respect voor de democratie. En dan die mensen die het verdedigen, terwijl ze overduidelijk republikein zijn. Haha, die Jort & Mark toch. Samen bootje varen over de woeste Noordeinde zee.
PETITIE: Onschendbaarheid is niet van deze tijd
http://hefonschendbaarheidop.petities.nl/
Een reactie posten