Het was wel even wennen, maar nu Máxima Zorreguieta inmiddels ruim tien jaar in Nederland verblijft begint zij het kunstje al aardig onder de knie te krijgen. Zwaaien-met-plastic-glimlach als universeel communicatiemiddel bij elk 'werk'bezoek, de wenkbrauwen tot vraaghoogte opgetrokken om interesse te veinzen, willekeurige mededelingen beantwoorden met de standaardvraag 'maar kun je dat ook sámen doen?', nikserige babbeltjes met het publiek afronden als een slecht songfestivalliedje, en uiteraard: van alles aannemen.
In de tijd tot ongeveer Juliana gold bij bezoeken aan het volk het akelige gebruik dat wanneer de vorstin haar bewondering over iets uitsprak, de bezitter het dan aan de majesteit moest schenken. Dat kon een mooie klok zijn, een fraaie antieke stoel, of een geërfd schilderij dat boven het bankstel hing. Als gevolg daarvan verstopten de onderdanen hun waardevolste spulletjes wanneer zij wisten dat de vorstin in aantocht was. De dranghekken tussen hoi polloi en de maiestas markeren dan als het ware ook de metafysische grens tussen de Gevende en de Nemende Hand.
Bij wijze van verrassing bezocht het kroonprinselijk paar gisteren het Brabantse plaatsje Uden, ter gelegenheid van de Nationale Burendag. Dit door het oranjefonds gesponsorde landelijke initiatief is primair bedoeld om de mythe van de 'samenbindende rol' van de familie er bij het volk nog wat dieper in te ranselen. Omdat het gewoon platte oranjemarketing betreft, is er dus geen secundaire bedoeling. Met andere woorden: het zal de familie een worst zijn of buren in Nederland elkaar kennen of niet.
'Weest niet bevreest' zeide de engel. 'Ik heb geen geld'
Niettemin speelde zich een leerzaam tafereeltje af voor het oog van de camera's, namelijk toen Máxima voor een klein meisje stond dat popcorn verkocht. Verkócht? Aan Máxima? Jazeker, althans,— zo was de bedoeling. Het was als een alleraardigst toneelstukje, dat in het klein uitbeeldt waar de familie in het groot voor staat: nemen. Met een klassieke geconditioneerde Pavlovreflex reageerde Máxima met de woorden 'Nou, als je dat wilt doen, maar ik heb geen geld! Dus ja...' De prinses keek daarbij zeer overtuigend beteuterd, waarop de toegesnelde moeder haar dochtertje haastig iets toefluisterde, die vervolgens haar koopwaar gratis aanbood. 'Ja? Mag wel gratis? Weet je wat, zal ik dan dit meenemen? Fantastisch, dank je wel!'
Zoals het beroemde hondje van Pavlov de reflex ontwikkelde om te gaan kwijlen bij het horen van een bepaald geluid, zo reageert de familie bij het zien van een factuur reflexmatig met de bewering geen geld te hebben. Net als het Pavlov-hondje vergt het natuurlijk wel veel en langdurige oefening om aan te leren dat betalen iets is dat anderen alleen doen, en dat begint dus al bij een eenvoudig zakje popcorn. Een schaal groter dan het Udense hofleveranciertje, krijgt het Bronovo-ziekenhuis waar Máxima is bevallen te horen dat 'het niet gebruikelijk is de familie een nota te sturen'. Artiesten die gevraagd worden ten paleize op te treden en over een honorarium beginnen stuiten op de verontwaardigde reactie 'Betalen? Het is een éér om hier te mogen optreden!' Al doende gaat er via het publiek geld-infuus, waaraan de familie permanent ligt aangesloten, zoveel mogelijk in en zo min mogelijk uit — met obsceen perverse rijkdom als resultaat.
Maar die Máxima leert snel. Die komt er wel.
¶
In de tijd tot ongeveer Juliana gold bij bezoeken aan het volk het akelige gebruik dat wanneer de vorstin haar bewondering over iets uitsprak, de bezitter het dan aan de majesteit moest schenken. Dat kon een mooie klok zijn, een fraaie antieke stoel, of een geërfd schilderij dat boven het bankstel hing. Als gevolg daarvan verstopten de onderdanen hun waardevolste spulletjes wanneer zij wisten dat de vorstin in aantocht was. De dranghekken tussen hoi polloi en de maiestas markeren dan als het ware ook de metafysische grens tussen de Gevende en de Nemende Hand.
Bij wijze van verrassing bezocht het kroonprinselijk paar gisteren het Brabantse plaatsje Uden, ter gelegenheid van de Nationale Burendag. Dit door het oranjefonds gesponsorde landelijke initiatief is primair bedoeld om de mythe van de 'samenbindende rol' van de familie er bij het volk nog wat dieper in te ranselen. Omdat het gewoon platte oranjemarketing betreft, is er dus geen secundaire bedoeling. Met andere woorden: het zal de familie een worst zijn of buren in Nederland elkaar kennen of niet.
'Weest niet bevreest' zeide de engel. 'Ik heb geen geld'
Niettemin speelde zich een leerzaam tafereeltje af voor het oog van de camera's, namelijk toen Máxima voor een klein meisje stond dat popcorn verkocht. Verkócht? Aan Máxima? Jazeker, althans,— zo was de bedoeling. Het was als een alleraardigst toneelstukje, dat in het klein uitbeeldt waar de familie in het groot voor staat: nemen. Met een klassieke geconditioneerde Pavlovreflex reageerde Máxima met de woorden 'Nou, als je dat wilt doen, maar ik heb geen geld! Dus ja...' De prinses keek daarbij zeer overtuigend beteuterd, waarop de toegesnelde moeder haar dochtertje haastig iets toefluisterde, die vervolgens haar koopwaar gratis aanbood. 'Ja? Mag wel gratis? Weet je wat, zal ik dan dit meenemen? Fantastisch, dank je wel!'
Zoals het beroemde hondje van Pavlov de reflex ontwikkelde om te gaan kwijlen bij het horen van een bepaald geluid, zo reageert de familie bij het zien van een factuur reflexmatig met de bewering geen geld te hebben. Net als het Pavlov-hondje vergt het natuurlijk wel veel en langdurige oefening om aan te leren dat betalen iets is dat anderen alleen doen, en dat begint dus al bij een eenvoudig zakje popcorn. Een schaal groter dan het Udense hofleveranciertje, krijgt het Bronovo-ziekenhuis waar Máxima is bevallen te horen dat 'het niet gebruikelijk is de familie een nota te sturen'. Artiesten die gevraagd worden ten paleize op te treden en over een honorarium beginnen stuiten op de verontwaardigde reactie 'Betalen? Het is een éér om hier te mogen optreden!' Al doende gaat er via het publiek geld-infuus, waaraan de familie permanent ligt aangesloten, zoveel mogelijk in en zo min mogelijk uit — met obsceen perverse rijkdom als resultaat.
Maar die Máxima leert snel. Die komt er wel.
4 opmerkingen:
Om te kotsen, die Máxima dan en die hele schoonfamilie van haar. Nog even en haar vader gaat ook meedoen met cadeautjes aanpakken. Hoelang blijven "we"die slaafse mentaliteit houden!
ja waarschijnlijk nog langer als we alleen anoniem reageren.
Ik zou mijn ogen uit mijn kop schamen om een kind wat af te troggelen.
U ziet het dat schaamte absoluut niet voorkomt bij dit slag volk.
@Trijn, goed punt want je IP adres is toch bekend.
Al die pretenties en dat glasharde liegen. Ik word er onpasselijk van.
Voor de mensen die inzitten over anonimiteit en pottenkijkers: TOR-browser. Goed spul!
Een reactie posten